Een nieuwe Woody Allen-film is altijd iets om naar uit te kijken. Altijd onderhoudend, goede acteurs, goed gefilmd, soms scherp, soms bijtend, soms ontroerend. Bovendien voelen de films ook vertrouwd aan. Je zou bijna kunnen zeggen dat het afleveringen zijn uit een serie, een serie met een jaarlijkse aflevering. De aflevering 2010 was er eentje die wel aardig was, maar was niet echt scherp. Zeker ik heb een genoegelijk 90 minuten beleefd, maar buiten in de sneeuw was de film weer snel verdwenen.In Londen zoeken mensen hun troost in illusies om zo aan het alledaagse leven, de ouderdom en de dood te ontkomen. Anthony Hopkins verlaat zijn vrouw omdat hij jong wil blijven en valt voor de prostituee Helena (met flauwe maar toch leuke grapjes over haar accent en hoe ze het jammer vond dat Spoken van Ibsen niet eens eng was). Zijn vrouw zoekt haar heil bij een waarzegster. Zijn dochter is getrouwd met een schrijver en raakt verliefd op haar baas. En de mislukte schrijver denkt zijn muze te vinden in de mooie overbuurvrouw in rood. Vooral bij haar keuze voor hem vraag je je af wat haar bezielt; de wannabe schrijver is duidelijk een zelfingenomen kwast die nooit iets werkelijks zal schrijven.
Aan het eind van de film lijkt iedereen ondanks alle grappen ongelukkiger dan bij aanvang. Slechts de verlaten vrouw heeft door haar onbegrensde geloof in de waarzegster iets wat lijkt op een nieuwe liefde gevonden. Voor haar bleken illusies beter dan pillen. Voor de anderen zijn er geen pillen noch illusies. Maar die zwarte conclusie raakt niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten