God's Wezen.

Het begint te sneeuwen. Eenzaam staat daar de vader van de verdronken Pavel. Verdronken omdat het ijs het niet hield. Terwijl zijn berekening had uitgewezen dat het sterk genoeg moest zijn. Vol verdriet en vol boosheid staat hij daar, maar vooral alleen. Zacht klinkt er een speeldoosje. Hij is één van de wezen van God.
Een paar weken gelezen zag ik een preview van 'God's Wezen'. KRT bracht, in regie van Minnekus de Groot, vier van de tien geboden uit de voorstelling van NTGent/Wunderbaum van jaren geleden (gebaseerd op de Dekolog van Kieslowski). Afgelopen vrijdag was de première en de voorstelling was sterk gegroeid. Gegroeid omdat de spelers losser waren in hun spel, gegroeid in hoe de eigen jeugdherinneringen van de spelers zich verweven met de Dekaloog. Bovendien zijn de beelden nog sterker. Beelden als de handen van de vader en dochter die steeds dichter bij elkaar komen omdat zij denkt dat hij niet haar echte vader is. Beelden als van de moeder die naar zoon blijft kijken ook al is hij een moordenaar. De live muziek voegt een extra laag aan de voorstelling toe. Soms ondersteunend, soms scherp, zoals het ademen tijdens de beschrijving van de moord op de taxichauffeur.
Het is een bijzondere voorstelling die laat zien hoe dramatische verhalen ook de verhalen zijn van gewone mensen die onze buren zouden kunnen zijn.


Foto: Kees Dennik

My first suicide. Jouw leven, jouw lot.

Een speurtocht door de krochten van de Rotterdamse Schouwburg, daar lijkt 'My first suicide' van Sarah Moeremans eerst nog het meest op. We beginnen via de trappen van de nooduitgang, komen zo bij de kleedkamer van het orkest, bij een technische ruimte, langs de financiële administratie en in de foyer. Op deze toch volgen we Simon Simons een jonge werkeloze man die geen toekomst meer ziet en zich op een onbewaakt ogenblik laat ontvallen dat hij zelfmoord zou willen plegen. Dat lijkt een gouden greep want op eens krijgt zijn leven weer een doel, tenminste anderen zien kansen hoe deze zelfmoord hun doel kan ondersteunen.
Zo komen we langs de intellecteulen, de vrouwen, de kunstenaars (met veel zelfspot over hoe toneel alleen nog lijkt te kunnen als het ook leuk is), de mystici en de milieuactivisten. Aan iedereen heeft de buurvrouw die zich tot producer heeft ontpopt de zelfmoordenaar beloofd. Want zo krijgt het doel opeens een gezicht. Het is dan ook niet voor niks dat in een gelikte productpresentatie voor de suicide kit zij ons toezingt: 'Het is jouw leven, het is jouw lot'.
Maar allengs wordt het serieuzer en als in een processie verlaten we de Schouwburg, door de regen gaan we de parkeergarage in. Daar krijgt de voorstelling een onverwacht en wrang einde, waarin de groep sterker blijkt dan het individu. Het is een spitse voorstelling geworden, die met woord en zang, je steeds een stapje verder meevoert. Meevoert in de keuzes van Simon, in het spel van de jonge acteurs van ArTEZ en de muziek van Eefje de Visser.

Een betoverende Antony.

De grote zaal van het Concertgebouw gonst van opwinding en enthousiasme voor het concert. Het is duidelijk we zijn hier met mede-bewonderaars van Antony and the Johnsons. Meer nog dan bij een eerder concert wat ik in Eindhoven bezocht is iedereen nu vol verwachting. Het is de tweede keer dat Antony tijdens een Holland Festival optreedt met het Metropole Orkest.

Het wordt een bijzondere avond. Met zijn eigen bijzondere, soms ijle, soms sprookjesachtige en androgyne stemgeluid voert hij ons allemaal mee. Naar zijn liederen vol leven, pijn en zoektochten. Een speciaal moment is hij improviseert nadat hij vertelt dat het hem opviel dat ze bij de Queen's jubilee steeds sprake over 'The queen likes horses'. Een spontaan lied volgt dat eigenlijk niet kan stoppen. En eigenlijk is dat wat iedereen hoopt, dat Antony niet stopt met zingen, maar ons blijft betoveren.

Foto: Ada Nieuwendijk