Theater: Perfect Wedding

Soms kan een feel good movie erg ontspannend zijn, gewoon ontspannen op de vrijdag- of zaterdagavond. Met die verwachting ging ik dus ook naar Perfect Wedding. Tenslotte was het twee jaar geleden het successtuk zo vlak voor de Kerst van Toneelgroep Amsterdam geweest. Het speelvlak was mooi: een witte ovaal in de Stadsschouwburg en vanuit de stoelen op het podium heb je goed zicht. Het geheel was echter niet meer dan wel aardig. Natuurlijk, het blijft een feest om de TA-acteurs te zien. Gisteren vooral Eelco Smits als Meridee, Jacob Derwig die vrolijk buitelend over het toneel ging en Fedja Huet die een knipoog gaf aan Jacob Derwig bij de volgende dans.
Het geheel is echter te weinig om een echt feel good toneelstuk te zijn, noch een zinnige bijdrage aan discussies over liefde of integratie. De vaart zit er niet echt in, sommige delen lijken weinig bij te dragen. En alleen vorm (hoe mooi ook de blauw verlichte koepel van de Schouwburg, de neerdalende kledingsstukken en de gouden confetti) is onvoldoende om het tot een echt bijzondere avond te maken. Het veelbelovende toneelfeestje is wel aardig, maar er had toch meer moeten inzitten. Want denk eens terug aan Jacob Derwig als aunt Augusta in de geïntegreerde versie van An Ideal Husband / The Importance of Being Earnest van 't Barre Land. Dat was hoge schooltheater, fantastisch leuk en zei misschien nog wel meer over liefde.

Theater: Rembrandts Spiegel

Peter Greenaway heeft een aantal prachtige films gemaakt (vooral The Cook, the thief, his wife and her lover), operaregie's (Rosa) en één van zijn eerste tentoonstellingen al weer jaren geleden in Boijmans. Nu ging ik vol verwachting naar de nieuwe theaterproductie van hem en Saskia Boddeke en met muziek van Vincent Warmerdam: Rembrandts spiegel. Het begin is veelbelovend: een prachtig beeld: een enorm grote tafel voorop het toneel, daar achter een grote hoge wand als een soort kast / kabinet (referend aan de verzameling van artefacten en curiosia van Rembrandt?) waarin ook een deel van de musici zitten en daarboven nog een drietal schermen. Daar draaien beelden van een van zijn films waar je bezoekers van het Rijksmuseum observeert terwijl zij Rembrandt aanschouwen.
Het beeld blijft de hele voorstelling prachtig, met verschillende videobeelden waarin zijn vrouwen zwemmen en douchen, waarin Titus zich verkleedt en danst. Het spel is echter minder, vooral Rembrandt (Bart Klever) stelt teleur en mij lukte het niet om me met hem te identificeren. Zijn vrouwen zijn beter, met name Saskia en Geertje. Titus brengt dynamiek in de voorstelling en is het meest veelzijdig, zowel qua spel als tekst. De muziek wordt goed uitgevoerd en is aardig, maar niet blijvend.
Rembrandt citeert 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand ..', maar deze spiegel blijft beperkt tot mooie beelden en mist een inhoud die raakt of blijft.

Theater: Platform

Voorstellingen die je twee keer ziet zijn toch beide keren anders. Jij bent veranderd, de context is anders en soms heb je de acteurs ook weer in andere stukken gezien. Els Dottermans is natuurlijk een groot actrice en na 'Ik val, val ik je armen' ook een zangeres. Haar levenslust is daarom in Platform nog groter.
Platform is een stuk over liefde terwijl tegelijkertijd seksualiteit koopwaar wordt. Michel (Steven Van Watermeulen)die zich al neergelegd heeft bij een leeg leven met af en toe een bezoek aan de hoeren, vindt het geluk bij Valerie. Geluk dat maar een jaar duurt omdat de buitenwereld, het fundamentalisme, niet mee wil gaan in de geseksualiseerde wereld. Twee jaar geleden was de terrorist Oscar van Rompay nog een toneelstudent, nu is hij ook de ontroerende hoofdpersoon uit het 5e deel van de Tien Geboden (Gij zult niet doden).
Een indringende voorstelling over of overgave aan liefde en genot nog mogelijk is en of gecommercialiseerde seksualiteit dat nu juist makkerlijker maakt of niet.
Voorlopig was dit de laatste voorstelling in Nederland, maar het stuk zal blijven terugkeren daar ben ik van overtuigd. En elke keer is het weer actueel en de moeite waard om te zien,