Vorig seizoen speelde Oostpool 'Van de brug af gezien', nu bracht Toneelgroep Amsterdam 'Al mijn zonen'. Beide sterke stukken waarbij het wachten is op de noodlottige afloop. Centraal in 'Al mijn zonen' staat de verhouding tussen vader Joe Keller, moeder Kate, zoon Chris en de overleden zoon Larry. Moeder gelooft hardnekking dat Larry niet dood is, maar vermist. De komst van Larry's vroegere verloofde Ann, op uitnodiging van Chris om haar een huwelijksaanzoek te doen, zet de verhoudingen op scherp. Immers haar vader, en Joe's vroegere compagnon, is veroordeeld omdat hij beschadigde vliegtuigonderdelen had geleverd. Iets wat leidde tot de dood van 21 soldaten.De dood staat tussen de familieleden in. Moeder kan de dood van Larry niet aanvaarden, Chris worstelt met het leven na de doden die hij zag aan het front en vader Joe blijft ontkennen dat hij het was die verantwoordelijk was voor de foutieve onderdelen en dus de dood van die soldaten. De vraag is wat sterker is de noodzaak van de waarheid of de familiebanden en het ophouden van de schijn en de illusie. Aan het einde van het stuk heeft Chris voor de naakte waarheid gekozen en staat hij alleen.
Het is een krachtige en fysieke voorstelling, met letterlijk het gevecht tussen vader en zoon. Een gevecht in de regen en de modder, omdat alleen in die elementen de confrontatie kan komen. Roeland Fernhout speelt de zoon eerst ingetogen, twijfelend over wat wel en niet kan, maar uiteindelijk kan hij niet terug. Fred Goessens is de vader die zichzelf op alle mogelijke manieren probeert te overtuigen dat hij toch het goede heeft gedaan voor zijn familie. In haar rol als moeder herinnert Marieke Heebink aan haar rol van mormonenmoeder in Angels in America. In de regen stromen de illusies weg, illusies over de familie, over wat eens weg, maar ook over een mogelijke toekomst. Alleen verlaat Chris het podium.
Foto: Sanne Peper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten