Priscilla

De film is al weer van jaren geleden, maar sommige beelden - zoals hoog in de Australische woestijn zingend in full drag - staan nog op het netvlies gebrand. Tijdens een bezoek aan Londen mag theater natuurlijk niet ontbreken en zeker als we er zijn met iemand die nog nooit in Londen is geweest wordt het musical. Nu dus Priscilla, queen of the desert, als musical met Jason Donovan in de hoofdrol.

Voor het acteren, het spannende verhaal of de ontwikkeling hoef je eigenlijk niet te gaan. Het is vooral een feel good belevenis. Extravagante kostuums, de zangeressen die uit de hemel komen dalen (want ja de meeste songs worden natuurlijk niet door de queens gezongen), en leuke vondsten als hoe Sydney verbeeld werd en hoe de bus roze werd geverfd.

Hoog in het theater was het goed kijken en was het ook behoorlijk warm. Maar dat mocht de pret niet drukken bij 'I'll survive'. Hoewel na afloop een generatieverschil wel weer duidelijk werd omdat voor één van ons drieën de liedjes eigenlijk allemaal nieuw waren.

Hiob

Het decor van Hiob bestaat uit een draaimolen op het midden van het verder lege toneel. Een draaimolen met de woorden, birth, life en death en waarvan één kant bestaat uit een spiegelende Amerikaanse vlag in het roze. Verder komen er nog een aantal witte plastic tuinstoelen aan te pas; wie Platform van NTGent zag, ziet de breekbare stoel terugkomen.

Het verhaal van Hiob, gebaseerd op de roman van Joseph Roth, gaat over Mendel Siegel, de gewone, arme jood die leraar is in Rusland en tracht te overleven en geconfronteerd wordt met de dood van zijn vrouw, een zoon die het leger in wil, een zoon die het leger ontvlucht naar Amerka en daar uiteindelijk toch het leger in wil, een dochter die te veel van mannen houdt en zijn jongste zoon Menoechem, epilepticus maar toch ook misschien een jongen met een grote toekomst. Mendel zoekt zijn toekomst in Amerika, terwijl Menoechem - ziek als die was - Amerika niet in mag. In het beloofde land verliest hij echter veel en komt in opstand tegen God.

Het is een intense uitvoering, met mooie en soms ontroerende beelden. Het beeld van het glimmende spiegelende Amerika. Ontroerend is Mendel die treurt over zijn vrouw, en drie stenen op een plastic stoel legt - meegenomen uit de oude wereld denk je dan. Zijn opstand tegen God heeft niet de impact die het misschien eens had. Het verhaal is misschien wel universeler over een vader die probeert een vorm van geluk en geborgenheid te vinden in een veranderende wereld en in een nieuwe wereld de oude niet kan en wil loslaten. Het beeld van hoe Mendel muziek maakt voor Menoechem laat zien dat het kleine gebaar grote betekenis heeft.

Hart van Europa

Nu de Europese verkiezingen al weer even achter de rug zijn, was het leuk om de voorstelling 'Hart van Europa' van Muziekgroep Eigenwijs uit Gouda te zien. De beperktheid van grenzen wordt daarin duidelijk naar voren gebracht net zo als het belang om samen op reis te gaan en naar de toekomst te kijken.

De voorstelling is een spannende combinatie van zang, toneel en muziek. Aan elkaar gekoppeld door de Donau komen zowel tekst, zang en muziek bij elkaar als de verschillende scènes en daarmee ook de landen. Er zijn sterke beelden als de treurende vrouwen en hoe het koor zich bij hen voegt, de jongen en het meisjes van wie de liefde groeit terwijl ze door het koor lopen en het slotbeeld waar je met het koor mee kijkt (zij zitten voor op het toneel en geven het beeld een extra kader) naar de keuze van het meisje. Legt ze zich vast op het verleden of kiest ze voor een open toekomst.

Iedereen die meedeed was enthousiast en dat gaf de voorstelling energie. De klezmermuziek paste er heel goed bij, zowel waar ze met het koor speelden als wanneer ze zelf speelden. De acteurs hadden een extra energie en gedrevenheid, terwijl het koor meer kalmte uitstraalde.

Antonioni project

In veel van zijn voorstellingen werkt Ivo van Hove met video, Romeinse Tragedies was hier een indrukwekkend voorbeeld van. Vrijdag 12 juni zagen we een try-out van zijn Antonioni Project, een voorstelling gebaseerd op drie films L'Avventura, La Notte en L'Eclisse. Op de eerste rij keken we naar veel techniek, soms te veel techniek. Het heeft iets fascinerends om de technici druk aan het werk zien; het is geconcentreerd werken, er worden veel computers en camera's bediend en hier en daar aantekeningen gemaakt en overlegd. Het maakt echter ook dat je niet echt in de voorstelling kunt opgaan. Bijzonder is dat het eerste deel van de voorstelling gespeeld wordt tegen een blauwe wand zodat de gefilmde beelden in een ander decor geprojecteerd worden.

In het eerste deel lijkt de techniek centraal te staan, in de loop van de voorstellingen krijgt het spel - en in het tweede deel ook de muziek - meer de ruimte. Er zijn een aantal intense mooie scenes een stervende Hugo Koolschijn, Marieke Heebink tussen de balonnen en een acrobatische Alwin Pulinckx. De voorstelling bestaat uit losse scenes van mensen die op zoek zijn naar liefde, deze denken te hebben of hem verloren hebben. Maar ik verlangde vooral naar ruimte voor de acteurs om het spel een kans te geven en zo de kern van het verhaal te ervaren.

Het Rotterdamse stadhuis

In het Nederlands Architectuur Instituut is er naast een tentoonstelling over Sao Paolo ook een tentoonstelling te zien over het Rotterdamse stadhuis. De meeste aandacht gaat naar de prijsvraag uit 1912 - 1913 voor het Stadhuis, maar er is ook aandacht voor de prijsvraag voor het nieuwe stadskantoor. Als regelmatige bezoeker van het stadhuis is het interessant te zien welke andere ontwerpen er voor het stadhuis destijds gemaakt zijn. Alle ontwerpen willen grandeur laten zien, indruk maken en Rotterdam in de traditie plaatsen van grote havensteden. De maquettes die er te zien, zijn indrukwekkend vooral de torens zijn soms groter dan de toren die nu het stadhuis kroont.

De vraag is of de nieuwe prijsvraag ook zo veel discussie oplevert als de prijsvraag destijds. Maar ondanks alle kritiek die er ooit was op het Rotterdamse stadhuis is het inmiddels een onlosmakelijk deel van Rotterdam,

Disgrace

Bij het verschijnen van het boek 'Disgrace' van J.M. Coetzee in 1999 sloeg het boek in als een bom en leidde het tot veel discussie. Was het boek een metafoor voor het nieuwe Zuid-Afrika of was het toch vooral een roman die tot het bot ging over hoe diep een mens kan zinken of juist hoe veerkrachtig de mens is. Het boek ontrekt zich aan een eenduidige interpretatie en dat is bij uitstek de kracht er van.

Nu dus de film. De vraag is hoe de vragen uit het boek zich vertalen naar film. Dat is goed gelukt. Ook de film geeft geen eenduidige antwoorden. Hoewel grotendeels gefilmd uit het perspectief van professor David Lurie, leidt dit er niet toe dat je hem automatisch gelijk geeft. Hij moet de universiteit verlaten nadat zijn eenzijdige affaire met een studente misloopt en gaat naar zijn dochter op het Zuid-Afrikaanse platteland waar ze het slachtoffer worden van een overal en zijn dochter verkracht wordt. Ook zijn dochter, Lucy, haar mede-landeigenaar Petreus en Bev, de vrijwilligster uit de dierenkliniek, hebben elk hun eigen verhaal en je weet niet wie er nu 'gelijk' heeft. Het landschap is schitterend, hoewel de term 'schuldig landschap' wel steeds opkomt. De film voegt nog een extra scene toe aan het boek. Het boek eindigt met David die de hond waar hij die week voor zorgde ook laat inslapen ''Yes, I'm giving him up." Dat beeld is zwarter dan in de film waar hij thee gaat drinken bij Lucy, al weet je ook in de film niet wat de toekomst zal brengen.

Eye 4 women

Vrijdagavond werd de tentoonstelling Eye 4 women geopend in OBA in Amsterdam. De tentoonstelling geeft een overzicht van het fotowerk van Marian Bakker over de lesbisch-feministische beweging. Het was een groot damesgezelschap dat deels zichzelf herkende in de foto's van jaren geleden. Het zijn foto's die kracht, energie, plezier en erotiek uitstralen en een dynamische tijd documenteren. Hoewel het relatief kort geleden is, lijkt het toch ook al weer een hele tijd geleden. Het leven is minder politiek, het gemak is toegenomen (er hoeven geen kraakpanden helemaal zelf verbouwd te worden) en de maatschappij is diverser geworden. Naast de foto's van de beweging, is er ook 'vrij werk' te zien. Foto's van bloemen, van spiegelingen en van vervreemding.
Bij de tentoonstelling verscheen een mooi boek met de foto's en toelichting. Op de opening werd ook een interessante en soms hilarische documentaire vertoond over twee lesbische woongroepen in de jaren '80 in het gekraakte Handelsblad gebouw. Een uniek tijdsdocument.
Nog te zien tot 23 augustus in de OBA, http://www.eye4women.nl/index.html