Naar boven op de Laurenskerk.

De restauratie van de toren van de Laurenskerk is afgerond. Een goede gelegenheid om naar boven te klimmen en langs de klokken boven van het uitzicht over Rotterdam en de Maas te genieten.

KRT met Midzomernachtskolder

Het Klein Rotterdams Toneel bestaat 80-jaar en viert dat met een vrolijke uitvoering van Midzomernachtskolder. Het wordt een feestelijke voorstelling die na het begin waarin alles uiteengezet wordt veel vaart krijgt. Ondersteund door live muziek en videobeelden wordt het een sfeervolle en vrolijke voorstelling. Zeker Puck brengt er extra vaart en verwarring in. Zoals bij Hamlet wordt er ook in Midzomernachtskolder een voorstelling opgevoerd. Deze krijgt een extra accent doordat de personages afkomstig neergezet worden als regisseurs uit het Rotterdamse amateurtheater. Hoewel niet helemaal naar het leven getekend, gaf dat wel een extra grappig accent aan een vrolijke avond.

Hemel en vlees. Stanley Spencer in de Kunsthal.

In de kunsthal is 'Schilderkunst tussen hemel en aarde. Sir Stanley Spencer' te zien. Een mooie overzichtstentoonstelling van de voor mij tot nu toe onbekende Engelse schilder Stanley Spencer. Een schilder die in grotendeels realistische beelden het hemelse, het alledaagse, de oorlog en de liefde tracht te verbeelden. In stijl is hij wel wat verwant aan Charley Toorop en Dick Ket.
Bijzonder aan het werk is hoe hij het voor hem hemelse combineert met het alledaagse. De heiligen komen tot leven in zijn woonplaats Cookham en ook de opstanding vindt daar plaats. Maar er zijn ook schilderijen over het lichamelijke waar opmerkelijk genoeg beelden van naakten steeds gecombineerd worden met stukken vlees in hetzelfde schilderij. In de tentoonstelling wordt zijn werk mooi gecombineerd met dat van tijdgenoten en zie je ook hoe de verschrikking van de Eerste Wereldoorlog op verschillende manieren vorm krijgt.

Het mystieke huwelijk. Het beeld overheerst.

Het toneelbeeld is zoals altijd in de voorstellingen van Guy Cassiers van een grote schoonheid. Bij 'Het mystieke huwelijk', deel 2 van 'De man zonder eigenschappen' door het Toneelhuis neemt het beeld een centrale plaats in. Het beeld van de achterwand waar langzamerhand een bibliotheek groeit. Het beeld van de acteur die spreekt met zijn gezicht dat op video eerst groot en scherp is, en dan als het licht op de acteur dooft, zichtbaar blijft, maar vager wordt. Het beeld waarin de handen en het gezicht van Kathelijne Damen verdubbeld worden. Het beeld van een bank die tegelijkertijd doodskist lijkt. Beelden die stuk voor stuk prachtig zijn.
Waar het beeld indruk maakt, maakt het stuk dat minder. De verhouding tussen zus Agathe en broer Ulrich die na de dood van hun vader weer samen komen blijft op afstand. Het raakt niet echt, de tekst blijft te literair. De spanning van het toneel komt niet echt over. De beelden alleen zijn dan hoe mooi ook, niet genoeg.

Germanisch depressief of de groep regeert.

Een mimevoorstelling met tekst. 'Germanisch depressief' van De Gemeenschap is een ongebruikelijke theatervoorstelling. Het begint klassiek met mimespelers in het wit die bewegen als wuivend riet en waar de verstilling heerst. Maar dan onderbreekt één van de spelers de concentratie. Hij wil over zijn gevoel praten want zoals hij zich nu voelt gaat het niet. Op een spitse tekst van Rob de Graaf ontspinnen zich vervolgens gesprekken waarbij alle spanningen en ambities binnen de groep naar buiten komen. De groep lijkt een democratisch geheel - met Duitse grondigheid en discussies over principes - maar is toch vooral een compromis. Een compromis over hoe je tot een voorstelling komt en wat je daarvoor zou moeten laten. De gesprekken worden onderbroken door pogingen tot alleen of samen te bewegen. De voorstelling eindigt schijnbaar zoals die begon, maar de groep is niet meer hetzelfde.

Foto: Sanne Pepper.

Calefax in de Doelen: blazen en dansen.

Op het podium in de grote zaal van De Doelen staan vijf muziekstandaards, verder is het leeg. Het Calefax rietkwintet geeft een concert en bij twee delen van het concert is er dans van studenten van Codarts. Het concert bevat Franse muziek van onder andere Debussy, Ravel en Rameau. Op de Suites les Boreades is een choreografie gemaakt. Spannend is de interactie die de dansers met de blazers aangaan. Soms zuchten de dansers tegelijkertijd met de klanken van de blazers. Een goede interactie, maar als geheel is de dans wel erg vol, iets meer rust had het geheel versterkt. De dansers improviseren bij het moderne stuk Artefaxxxx; de onrust van de muziek zie je terug in de dans.
Hoogtepunten van het concert zijn de motetten van Antoine Brumel uit de 15e eeuw. De sopraan saxofoon straalt tijdens deze motetten en de concentratie houdt de zaal in zijn ban. Bijzonder is ook de Claire de lune van Debussy en Ravel's Le Tombeau de Couperin. Afgesloten wordt met een prachtig toegift van Bach wat in al zijn precisie en intensheid wonderschoon is.

Lotus. Eenzaamheid in Rotterdam.

Een film opgenomen in Rotterdam is altijd leuk om te bekijken, al was het maar om te zien hoe de stad in beeld is gebracht. In Lotus zien we naast de Erasmusbrug en Rotterdam Centraal ook Antonius Binnenweg, de Kop van Zuid, de kranen van het Havenmuseum en het Brienenoordeiland voorbij trekken. Als Rotterdammer valt dan op dat de scènes van een rennende hoofdpersoon op de Erasmusbrug niet helemaal kloppen want dan zie je de ene kant van de brug en dan de andere. Maar ach dat zijn details die niet wezenlijk zijn voor de film.
De film draait om diverse Rotterdammers die eenzaam zijn. Een ensemblefilm zoals in Magnolia (ook al een bloem), maar niet zo sterk. Het meest bijzondere verhaal is het verhaal dat wordt vertolkt door Jack Wouterse en Frieda Pittoors. Zij zijn een stel dat uit elkaar is gegroeid, apart woont, maar af en toe weer samenkomt voor hun autistische zoon. Compleet met lampen, kleedjes en foto's die worden meegebracht. De eenzaamheid, wanhoop, soms gemaakte vrolijkheid, maar ook de poging van een nieuw eigen begin worden goed in beeld gebracht. Er zitten meer sterke verhalen, maar ook wat zwakkere. Al met al lijkt er niet veel hoop voor deze Rotterdammers, ze moeten doorgaan in hun eenzaamheid, ondanks de schoonheid van Rotterdam.

Nul = 0. Avantgarde terug in Schiedam.

De paar keer dat ik in het Stedelijk Museum in Schiedam was, zag ik daar interessante, kleinere tentoonstelling. Nu is er de mooie tentoonstelling 'Nul = 0' over de kunstenaarsgroepen Nul en Zero te zien. Er is werk van onder andere Jan van Schoonhoven, Armando Henk Peters te zien, maar ook van Duitse en Japanse kunstenaars. Gerealiseerd werk, maar ook plannen voor een nooit gerealiseerde tentoonstelling Zero op Zee die bij Scheveningen moest plaatsvinden. Het is soms strakke, soms schijnbare eenvoudige kunst, soms reconstructies, maar altijd slim en zeker de moeite waard.

Liefde in tijden van gifaffaires.

Het is al weer even geleden dat ik dit blog heb bijgewerkt. Over de laatste voorstellingen van de Internationale Keuze van de Schouwburg heb ik niet meer geschreven. Achteraf is dat jammer want bij het zien van 'Liefde in tijden van gifaffaires' van mightysociety komt 'La fin du Western' terug. Ook een voorstelling over Ivoorkust (met een decor dat aan de kunst van Donald Judd deed denken). Het zijn beide voorstellingen over de actualiteit, over presidentsverkiezingen of over de gevolgen van een gifaffaire (of was het toch geen echte affaire?).
De voorstelling valt in drie delen uiteen: een bezoek aan Ivoorkust dat uit lijkt te lopen de werving voor een spelshow. Het tweede deel vind ik het meest sterke daar wordt een persconferentie gecombineerd met het Medea-verhaal, een woedende Medea wil wraak nemen op de ondernemer Jason. Het laatste deel is een dans tussen twee van de mannen. De voorstelling associeert op de actualiteit, terwijl 'La fin du Western' de verwarring van de dubbele president van Ivoorkust direct op het toneel bracht. Dat gaf nog meer energie.