Theater: Perfect Wedding

Soms kan een feel good movie erg ontspannend zijn, gewoon ontspannen op de vrijdag- of zaterdagavond. Met die verwachting ging ik dus ook naar Perfect Wedding. Tenslotte was het twee jaar geleden het successtuk zo vlak voor de Kerst van Toneelgroep Amsterdam geweest. Het speelvlak was mooi: een witte ovaal in de Stadsschouwburg en vanuit de stoelen op het podium heb je goed zicht. Het geheel was echter niet meer dan wel aardig. Natuurlijk, het blijft een feest om de TA-acteurs te zien. Gisteren vooral Eelco Smits als Meridee, Jacob Derwig die vrolijk buitelend over het toneel ging en Fedja Huet die een knipoog gaf aan Jacob Derwig bij de volgende dans.
Het geheel is echter te weinig om een echt feel good toneelstuk te zijn, noch een zinnige bijdrage aan discussies over liefde of integratie. De vaart zit er niet echt in, sommige delen lijken weinig bij te dragen. En alleen vorm (hoe mooi ook de blauw verlichte koepel van de Schouwburg, de neerdalende kledingsstukken en de gouden confetti) is onvoldoende om het tot een echt bijzondere avond te maken. Het veelbelovende toneelfeestje is wel aardig, maar er had toch meer moeten inzitten. Want denk eens terug aan Jacob Derwig als aunt Augusta in de geïntegreerde versie van An Ideal Husband / The Importance of Being Earnest van 't Barre Land. Dat was hoge schooltheater, fantastisch leuk en zei misschien nog wel meer over liefde.

Theater: Rembrandts Spiegel

Peter Greenaway heeft een aantal prachtige films gemaakt (vooral The Cook, the thief, his wife and her lover), operaregie's (Rosa) en één van zijn eerste tentoonstellingen al weer jaren geleden in Boijmans. Nu ging ik vol verwachting naar de nieuwe theaterproductie van hem en Saskia Boddeke en met muziek van Vincent Warmerdam: Rembrandts spiegel. Het begin is veelbelovend: een prachtig beeld: een enorm grote tafel voorop het toneel, daar achter een grote hoge wand als een soort kast / kabinet (referend aan de verzameling van artefacten en curiosia van Rembrandt?) waarin ook een deel van de musici zitten en daarboven nog een drietal schermen. Daar draaien beelden van een van zijn films waar je bezoekers van het Rijksmuseum observeert terwijl zij Rembrandt aanschouwen.
Het beeld blijft de hele voorstelling prachtig, met verschillende videobeelden waarin zijn vrouwen zwemmen en douchen, waarin Titus zich verkleedt en danst. Het spel is echter minder, vooral Rembrandt (Bart Klever) stelt teleur en mij lukte het niet om me met hem te identificeren. Zijn vrouwen zijn beter, met name Saskia en Geertje. Titus brengt dynamiek in de voorstelling en is het meest veelzijdig, zowel qua spel als tekst. De muziek wordt goed uitgevoerd en is aardig, maar niet blijvend.
Rembrandt citeert 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand ..', maar deze spiegel blijft beperkt tot mooie beelden en mist een inhoud die raakt of blijft.

Theater: Platform

Voorstellingen die je twee keer ziet zijn toch beide keren anders. Jij bent veranderd, de context is anders en soms heb je de acteurs ook weer in andere stukken gezien. Els Dottermans is natuurlijk een groot actrice en na 'Ik val, val ik je armen' ook een zangeres. Haar levenslust is daarom in Platform nog groter.
Platform is een stuk over liefde terwijl tegelijkertijd seksualiteit koopwaar wordt. Michel (Steven Van Watermeulen)die zich al neergelegd heeft bij een leeg leven met af en toe een bezoek aan de hoeren, vindt het geluk bij Valerie. Geluk dat maar een jaar duurt omdat de buitenwereld, het fundamentalisme, niet mee wil gaan in de geseksualiseerde wereld. Twee jaar geleden was de terrorist Oscar van Rompay nog een toneelstudent, nu is hij ook de ontroerende hoofdpersoon uit het 5e deel van de Tien Geboden (Gij zult niet doden).
Een indringende voorstelling over of overgave aan liefde en genot nog mogelijk is en of gecommercialiseerde seksualiteit dat nu juist makkerlijker maakt of niet.
Voorlopig was dit de laatste voorstelling in Nederland, maar het stuk zal blijven terugkeren daar ben ik van overtuigd. En elke keer is het weer actueel en de moeite waard om te zien,

Theater: King Lear

Het blijft een toneelklassieker King Lear. Elke keer als je het ziet komen eerdere voorstellingen terug (Freek de Jonge als nar bijvoorbeeld of Ton Lütz als King Lear). De vraag hoe wordt er nu met de uitgestoken ogen van Kent omgegaan. Nu op 13 november vol verwachting naar Jack Wouterse als King Lear. Een prachtig acteur die te weinig in mooie voorstellingen te zien is. Hij droeg de voorstelling ook als woedende, teleurgestelde en wispelturige vader, maar ook als gekwetste en eenzame figuur. Vooral met de dode Cordelia in zijn armen is het verdriet voelbaar.
De kolderieke aanpak was soms even wennen; de vraag is hoe het gewerkt zou hebben met een meer ingetogen benadering. Maar een prachtig decor dat hoog het toneel opgaat vol trappen. De stormscene waar de wind je letterlijk in het gezicht blaast. De twee verhaallijnen die mooi door elkaar waren geweven (hoewel dan pas opvalt dat het toch erg handig is het stuk al vaker gezien te hebben anders blijft het lastig alle figuren uit elkaar te houden).
Kortom een goede King Lear om in geheugen te behouden.

Theater: Ajax

Ajax in Rotterdam: dat is potentieel toch een spannende combinatie. Soms zit je beeld van iemand uit de ene werkelijkheid je in de andere werkelijkheid in de weg. Zaterdag 24 november zag ik een deel van de leuke en ontroerende film 'Het paard van Sinterklaas' op televisie. Anneke Blok speelt daarin een enigszins pinnige onderwijzeres. Maandagavond de 26e opende zij de voorstelling Ajax in de rol van Athene, dan is het toch even omschakelen.
Het was een wisselende theaterevaring. Een prachtig decor (opmerkelijk na King Lear van het Ro Theater in korte tijd het tweede podium dat stijl de hoogte inliep). Hans Kesting zette een overtuigende Ajax neer. De politieke discussies waren interessant en actueel; hoe ga je om met naar eer en geweten handelen of toch maar aanpassen om zo de macht te behouden en te bereiken. Maar de voorstelling raakte toch niet echt. Sommige van de bijrollen vond ik niet overtuigend: vooral Mike Reus als Teukros voelde onecht.
Kortom geen reden om het Ajax t-shirt te kopen en zo naar mijn huis in Feijenoord te gaan.

Theater: Kwasi & Kwame

Kwasi en Kwame. Vrijdag 26 oktober was de wereldpremière van Kwasi en Kwame - De zwarte met het witte hart, een nieuwe opera van Jonathan Dove en het Onafhankelijk Toneel / Opera OT. Na de prachtige ervaringen van eerdere opera's in de regie van Mirjam Koen en Gerrit Timmers, vooral L' Incoronazione di Poppea en the Rake's Progress, waren we erg benieuwd naar deze nieuwe opera.
De regie was weer strak en helder. De muziek was mooi met verschillende terugkerende elementen. Wel was goed te merken dat het een 'lang' verhaal was dat verteld moest worden (de geschiedenis van twee Afrikaanse prinsen die als geschenk naar het hof van Koning Willem 1 komen). Zeker in het eerste bedrijf waren er veel scénewisselingen en lag in mijn beleving de snelheid te hoog. Het tweede bedrijf maakte dat alles meer dan goed. Het verhaal concentreerde zich meer op de lotgevallen van de twee volwassen prinsen: Kwame terugkeerd naar Afrika maar toegang tot zijn eigen volk geweigerd en Kwasi die op Java met vernedering en tegenslag geconfronteerd worden. Langere scènes waardoor de muziek ook beter tot zijn recht kwam en je je meer in de personages kon inleven. Bovendien prachtig gezongen. Een ontroerend einde van de opera.