Soms is er wel veel theater dat je ziet, maar is er te weinig tijd om er over te bloggen. Daarom een paar korte impressies van voorstellingen die al weer even geleden zijn.
De Perzen van Dood Paard gaf een radicale nieuwe vorm aan het klassieke verhaal. Krukjes symboliseerde het Perzische volk en werden één voor één omgekeerd naarmate het aantal doden toenam. Een sterke bewerking.
Jeroen Willems schitterde eerst in Ludwig van de Münchner Kammerspiel, daarna zagen we hem in
'Flow my tears' van Veenfabriek. Zowel Jeroen Willems als Marleen Scholten zingen en spelen goed en de liederen van Dowland zijn mooi, juist ook in hun uitvoering. Maar als geheel overtuigd de voorstelling niet, want het concept van een Indiaan wordt nergens logisch en sleept je niet mee.
'What's happening brother' was een openluchtvoorstelling in de regen op het Eendrachtsplein. Een verhaal over twee broers, met veel vuur gespeeld door Sadettin Kirmiziyüz. De klassieke tegenstelling tussen de beschermende, maar ook risico's nemende broer versus de kunstzinnige broer wordt geplaatst in de Turkse gemeenschap van een provinciestad in de jaren negentig. Een innemende voorstelling.
Vissen hoesten niet is een muziektheatervoorstelling van Slagwerk Den Haag. Opmerkelijk genoeg begint de voorstelling zwijgend, de spelers hebben koptelefoons op en bewegen hun drumsticks langzaam op en neer. Pas na verloop van tijd komt er muziek, maar vooral geluid. Geluiden van diverse soorten die een afwisselende scoundscape maken. Hoewel het decor en het beeld mooi waren, was ik te moe om goed in de voorstelling te komen.
Het hoogtepunt van de deze voorstellingen was
De dood van een handelsreiziger van het Rotheater. Het is de tweede succesvolle Arthur Miller tekst dit seizoen, na het heftige en intense 'Na de zondeval' door Toneelgroep Amsterdam nu de kleinere, tragische 'Dood van een handelsreiziger'. Een voorstelling die bijzonder actueel is in tijden van crisis, want hier gaat het om de kleine man die zijn hoofd niet langer boven water kan houden en alleen nog zijn trots bezit. Een trots die enerzijds vals is en illusies kweekt en voorkomt dat hij zijn zonen echt ziet. Ziet met hun fouten, maar ook met hun liefde voor hem. Maar hoe kan hij die trots opgeven als dat alles is wat hem nog rest. Een prachtig toneelbeeld met een beklemmend huis en met veel wit en tedere ballonnen. Met Herman Gillis als een Willy Loman die zowel irritatie als medelijden opwekt en met Gijs Naber als zijn zoon Biff die nog eenmaal de meest intense en indringende poging doet om zijn vader te bereiken. Je blijft stil achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten