Les Enfants Terribles.

Een projectiescherm met vallende sneeuw. Combineer dat met de muziek van Philip Glass en je krijgt een hallucinerende ervaring; af en toe had ik de indruk dat het toneel bewoog. Het verhaal van Jean Cocteau over broer Paul en zus Elisabeth zijn door Philip Glass getransformeerd in een prachtige opera. De begeleiding bestaat 'slechts' uit drie piano's, maar met de kenmerkende ritmes en herhalingen van Glass werkt die zeer krachtig.
Het verhaal van de getormenteerde liefde van broer en zus voor elkaar en het noodlot van elkaar en anderen daarin pijn doen wordt - ondanks het absurde karakter ervan - overtuigend gebracht. Na de videoprojecties tijdens Blauwbaard's Burcht is dit opnieuw een voorstelling waarin video een extra laag toevoegd. Niet alleen de vallende sneeuw werkt, maar ook de benauwenis van de zolderkamer van Paul en Elisabeth, de stripachtige illustratie van de dood van Michael de man van Elisabeth (en herinnerde mij aan de bewerking in de Harry Potter film van het verhaal van 'the elder wand'). Tot slot kleurt de video rood bij de dood van Paul en Elisabeth.
Het was een productie van de opera uit Bordeaux met een prachtige hoofdrol voor Chloé Briot als Elisabeth. Hopelijk nodigt deze voorstelling uit de komende jaren meer van zulke producties naar Rotterdam te halen.