Jack Wouterse was vorig jaar in het nieuws toen hij over zijn eigen eet- en cokeverslaving vertelde. Dat maakt dat je nu anders naar ‘Slaaf’ kijkt, ook al is de tekst van Oscar van Woensel. Wat is autobiografisch, wat is fictie? Hoewel eigenlijk een vraag van geen belang, dringt die vraag zich toch bij me op. Ik realiseer me dat het komt doordat – ondanks het prachtige spel van Jack Wouterse – de voorstelling toch op afstand blijft. We kijken naar de gekte en de diepte van de verslaving; en zien de dominantie, woede, gekte en het gemaakte optimisme (morgen stop ik). Echter de verslaving is zo overheersend en gek, dat ik geen relatie kan leggen met de alledaagse verslavingen die we allemaal wel hebben of kennen. Natuurlijk het is de laatste tientallen jaren steeds duidelijker geworden dat verslaving een psychiatrisch ziektebeeld is, maar ik mis in de voorstelling – ondanks het fantastische spel en intrigerende decor - die verbinding en daarmee het geraakt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten