Stomme zwart-wit films lijken iets van het verleden. The Artist is echter een nieuwe zwart-wit film die juist de overgang van de stomme film naar geluidsfilms als thema heeft. Fantastisch vormgegeven met prachtige decors en settings en het overacting dat bij de stomme film hoort. Spannend wordt de film als die speelt met geluid. Naast de prachtige muziek zijn er twee momenten waar het 'echte' geluid de film binnendringt. Eerst als de hoofdrolspeler na het bekijken van een eerste geluidsfilm zijn omgevingsgeluiden begint te horen en zelf stom blijkt of kiest om stom te zijn. Het waarom van zijn zwijgen word je dan nog niet duidelijk, het lijkt koppigheid om aan het oude vast te houden. Maar er blijkt meer achter te zitten, een prachtig acteur heeft niet altijd een prachtig accent.
Naast het thema van geluid is de film ook een ode aan de ouderwetse filmromance uit de zwart-wit film. De grootmoedige liefde met deze keer de vrouw als grootste held. Grappig is de rol van het hondje, hij had zo uit Kuifje weggerend kunnen zijn. Een mooi vormgegeven film die je mee terugneemt in de tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten