Laura van Dolron maakt altijd bijzondere theatervoorstellingen. Soms noemt ze het stand up philosophy, maar altijd is het een zoektocht naar wat wezenlijk is. In 'Wat nodig is' speelt ze samen met Oscar van Woensel en Steve Arnouts. Ze doen bekentenissen en spreken ons toe, 'voor alle mensen die ...'. Ze vraagt ons de pauzetoets in te drukken en proberen twee minuten er niets van te vinden. De pauzetoets indrukken en op te gaan in de voorstelling dat lukt. Echter er niets van vinden dat lukt me niet.
In de verhalen - waarin het acteren niet-acteren wordt - gaat het om het kleine, gaat het om het overdreven en gedwongen unieke achter je te laten. Kan je gelukkig worden door iets niet te doen, door af te wassen, door gewoon te zijn. Wat bij mij echter blijft haken is dat als de spelers zo overtuigd zijn dat ze nu echt in het leven in het staan, waarom het dan nodig is om wie ze vroeger waren zo sterk te bekritiseren. Wat maakt dat als je nu zegt op een ingetogen manier te kunnen leven het nodig is om je zo af te zetten tegen je eigen oude leven. Zou je dat ook als deel van jezelf kunnen aanvaarden?
Een andere vraag die de voorstelling bij me oproept, bespreek ik met M. terug in de trein. Waar is de ander in de voorstelling? Als je je lot aanvaardt, als je gelukkig bent met dat kleine, waar is de ander dan? Waar is de maatschappij? Wordt die gelukkiger als we allemaal tevreden zijn met hoe het leven is? Die vraag blijft voor mij onbeantwoord, want alleen tevreden zijn of berusten in je eigen lot, zal toch niet betekenen berusten in dat anderen niet vrij zijn om hun eigen keuze te maken.
Maar al lukt het me niet om niets te vinden, de voorstelling intrigeert zeker, heeft een prachtig beeld, roept vragen op en kent mooie teksten. Want het zou mooi om allemaal eens stil te zijn, om zo de aarde te kunnen horen draaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten