Driestuiversopera. Waar was de drive?

Soms lukt het even niet om een blog te schrijven, te druk of weg met vakantie. Twee weken geleden zag ik 'De Driestuiversopera' van het Nationale Toneel. Het is een natuurlijk één van de toneelklassiekers van de 20e eeuw en de afgelopen jaren heb ik de voorstelling een aantal keren gezien. Maar eigenlijk vooral in het Duits realiseer ik me nu. Lang geleden eens een Duitse versie in de Schouwburg, eens op vakantie in Wenen in het Burgtheater, twee jaar geleden de nieuwe bijzondere versie van Robert Wilson van het Berliner Ensemble in het Muziektheater. Na afloop van deze voorstelling blijven de liedjes nog dagen hangen, maar vooral in het oorsponkelijke Duits.
Deze uitvoering van het Nationale Toneel viel me echter tegen. Ik miste vooral een drive, een noodzaak om het nu zo uit te voeren. Er zitten grappige beelden in, met bedden en tafels, maar het grijpt me niet echt. Mark Rietman overtuigt niet echt als een sluwe, vileine en toch charmante Mackie Messer, gelukkig is Anniek Pheifer wel een overtuigende Polly Peachum. Maar voor mij een Driestuiversopera zonder 'Fressen' en zonder 'Moral'.