Het regent op het toneel, maar niet alleen op toneel, de regen waait de zaal in. Het verdriet van de spelers wordt voelbaar en tastbaar. Elsie de Brauw en Steven Van Watermeulen zijn het echtpaar waarover de man zegt 'Eerst verloren ze hun kind, toen zichzelf en tot slot elkaar'. Na tien jaar komen ze weer samen omdat het graf van hun kind geruimd moet worden vanwege gif in de grond. Vanaf het eerste moment dat de vrouw opkomt voel je de spanning, ze kan geen moment stil zitten, de zenuwen en het verdriet zijn te groot. Hoe kan ze weer met haar ex-man praten, terwijl dat toen niet kon. De regie van Johan Simons voor NTGent klopt op elk punt, de voorstelling stroomt en is toch precies.
Soms lijkt het een vervolg op de ruzie en de pijn van Martha en George uit 'Who's afraid of Virigina Woolf', maar het verdriet is anders. Het wordt tastbaarder en tastbaarder, bij de vrouw groot en iets wat haar leven nog steeds beheerst. Bij de man stiller, schijnbaar een plek gekregen, maar ook nog aanwezig. Het leven is wreed geweest en het wordt nooit meer zoals het was. De ongedurigheid, de pijn en verdriet zijn er niet alleen op het toneel als publiek wordt je meegesleept, de energie in de zaal verandert en het is meer dan de regen die de zaal in waait. De pijn, de weemoed (vroeger lachte de vrouw met een kuiltje rechts in haar wang), het elkaar toch weer even aanraken. De spelers zijn op de toppen van hun kunnen.
De man vond enige troost in muziek. En uit de zaal klinken liederen van John Dowland 'In darkness let me dwell'. Een lied over het verdriet waar geen uitweg uit kan zijn. De vrouw zong toen haar zoon in haar armen stierf. De man houdt zijn ex-vrouw nog éénmaal in zijn armen en zingt. En ik word stil, blijf stil, ik ben ontroerd en voel het binnenkomen. Het is één van die voorstellingen die net als 'Tien Geboden' en 'Angels in Amerika' je diep raken in hun menselijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten