Dido legt een witte roos op haar eigen graf en in het licht van de volgspot daalt ze in de orkestbak af en loopt dan dwars door het publiek naar boven. Terwijl het licht dooft, klinken de laatste noten. Deze Dido en Aeneas is intiem en daarmee tegelijk teder en indrukwekkend. Geen grote helden, maar een Dido die de muziek in haar hoofd hoort, en stemmen hoort. In haar waanzin is ze overtuigend. De vier koorleden lopen steeds heen en weer en je voelt de drukte. Je ziet hoe ze aan haar ochtendjas plukt en de heks in haar spreekt en haar in het verdriet stort.Dido wordt prachtig gezongen door Rosanne van Sandwijk. Ze is stil voor ze aan Dido's Lament begint waardoor het nog intenser klinkt. Ze sterft, ze is alleen en de stemmen verlaten haar geest en het toneel. Eén witte roos en ze loopt langzaam weg. Een afscheid van gekte, van stemmen, van het leven, maar ook een verlichting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten