Fräulein Julie. Theaterhoogtepunt in Berlijn.

Naast prachtige musea biedt Berlijn ook elke avond een scala aan muziek, opera en theater. Als eerste zien we 'Die Schöpfung' van Haydn als spektakel in de Berliner Dom. De muziek van Haydn is natuurlijk mooi en het is interessant om deze voorstelling nu te zien als binnenkort 'Die Jahreszeiten' van Haydn door Opera O.T. gebracht gaat worden. Maar als voorstelling stelt het teleur, het is teveel Efteling spektakel, een soort Pandadroom, met lichteffecten, ballonen die je zelf mag wegslaan en symbolen die over de top zijn.
'De Perzen' bij het Deutsches Theater is een voorstelling met zowel prachtige beelden, absurde momenten - over hoe conflict en oorlog begint - maar ook een voorstelling met veel tekst. En dat is veel in het Duits. De litanie van namen die eerst ten oorlog trokken en daarna gestorven zijn werkt goed. De actrice die het koor speelt is indrukwekkend in haar verdriet. Maar mijn Duits is toch niet goed genoeg om echt in het stuk te worden meegenomen.
Het hoogtepunt van de voorstellingen is Fräulein Julie van de Schaubühne Berlin. Een voorstelling die op de meest ingenieuze wijze theater en film combineert. Bij de aanvang zie je op het podium de geluidsmakers staan en bij de eerste klanken denk je aan een klassiek hoorspel waar iemand over het grint komt aanlopen. En daarna zie toneel film worden met een live soundtrack, met een celliste en de geluidsmakers. Met uiterste precisie, met een uitvergroting van details zo dat het overzichtsbeeld wordt afgewisseld met bijvoorbeeld het drogen van de bloemen in de bijbel. Soms is er het Droste-effect je ziet de actrice speelt en gefilmd wordt en je ziet haar beeld. Maar steeds zit je op het puntje van je stoel.
De regie is van de Engelse Katie Mitchell en Leo Warner en qua sfeer en beeld doet het denken aan 'Das weisse Band' de laatste film van Michael Haneke. Het perspectief van de huishoudster geeft een nieuwe dimensie aan het verhaal. Niet langer de tragiek van Freule Julie die geen kant denkt op te kunnen, maar vooral de echte tragiek van de huishoudster die geen keuze heeft, van haar verloofde houdt en hem ziet kiezen voor de macht en het geld en zelf moet lijden. Het knappe is dat die ontroering komt temidden van alle techniek. Een prachtige symbiose van film en toneel. Tijd om deze voorstelling naar Nederland te halen (of toch nog eens naar Berlijn te gaan).