"Geef je je over ook als je niet weet wat er gaat gebeuren of blijf je kritisch kijken. Meestal schrijf ik een blog na de voorstelling, maar deze regels zijn geschreven tijdens Oedipus, my foot. Aangekondigd als een theatervoorstelling schrijf ik dit zittend terwijl de muziek en dans van 'The force be with you' klinkt. De vraag is wie dansen er, acteurs - daar heb ik er pas één van gezien en zij staat nu te dansen - of toch vooral publiek. De vraag is ook waarom blijf ik zitten?Verwacht ik dat er nog iets komt? Wil ik M niet teleurstellen dat ik te narrow minded denk over wat theater is? Vanwege de 16 euro of fascineert het toch? Ik weet het niet zeker. Ik zit in een lege zaal op de treden naar het podium. Een redelijk deel van het publiek is inmiddels weggegaan en ik besloot te gaan schrijven. Ik vraag me af, of links van ons nu de regisseur Jan Ritsema staat te dansen, te bewegen? Er danste net zo'n 12 tot 15 mensen. Deels steeds dezelfde in vaste bewegingen dus dat zal er wel een deel van de voorstelling zijn.
Na een begin met veel geluid en licht - en de vraag of de storing die drie keer optrad er nu bijhoorde of niet - verscheen er een actrice. Zij nodigde ons uit steeds dichterbij in een kring te komen staan. Een groot deel van het publiek kon haar horen noch zien. Maar dat maakte niet uit bleek. Zij sprak een zin en de kring het dichtstbij moest de zin herhalen voor hun achterbuurman. Zo verspreidde de tekst zich als cirkels in een vijver. Deels lacherig deels lastig en deels zoals het fluisterspelletje.
De muziek stopte even maar dreunt nu weer voort. Ik denk dat er nog zo'n 50 toeschouwers over zijn, een deelrdanst mee, een deel kijkt en sommigen schrijven of maken foto's. Door te schrijven kies ik er voor op afstand te blijven, en ook om eventuele ergrenis op afstand te houden... M is gefascineerd, ik hoor straks wel waarom.
Na de actrice lagen er ook nog microfoons op de vloer en er ontstond iets van een gesprek. Over waarom we hier zaten, over kunst en ego (met iemand die een Freudiaanse defintie gaf) en de vraag of je je geld moest terugvragen. De muziek en dans gaan door mijn vragen en analyse houdt even op - na dit 20 minuten geschreven te hebben - ga ik maar even gewoon kijken."
Tot zover schreef ik zaterdagavond tijdens de 'voorstelling' in het Kaaitheater in Brussel. Wat volgde was na de muziek en het dansen dat de spelers vage gesprekjes gingen voeren met een groepje mensen, gesprekken over boosheid en over nutteloosheid. Tot slot moesten we gaan staan, begonnen de acteurs er door heen te lopen en ons te duwen en een zetje te geven. Daar merkte ik dat ik me ging verzetten, waarom moest ik nu ook nog elders gaan staan....
Na afloop voerde M. en ik een intens gesprek over wat we hadden meegemaakt. Was dit nog theater of was het anti-theater? Werd geprobeerd ons duidelijk te maken dat we allemaal maar meedoen aan een systeem en ons conformeren? Of was het te gemakkelijk omdat de theatermaker kan weten dat we best mee willen doen aan zo'n experiment en het daarmee weinig zegt over het 'echte'leven? Ik weet niet. Ik merkte dat ik me toch had laten irriteren - op zich niet erg - maar ik miste het denken. Welke vraag was nu geprobeerd te stellen, werd ik werkelijk uitgedaagd of moest ik het gewoon maar ondergaan. Toch een bijzondere en vreemde avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten