Een zaterdagmiddag in het Kapelletje voor 'Meer dan kale planken en wat hartstocht' een voorstelling/masterclass van Frans Strijards. Een zaal vol met spelers en regisseurs, dan is het wel bijzonder daar als theaterkijker/liefhebber bij te zijn. De regisseur Frans Strijards laat zien hoe hij aan het werk gaat, en het is bijzonder daar bovenop te zitten. Het voelt letterlijk als in de keuken kijken en dan niet bij een snel kookprogramma maar in gecondenseerd theater (waarbij een zekere ironie natuurlijk is dat het geen spontane repetitie is, maar ook een gerepeteerde voorstelling).In zijn voorstelling legt hij de nadruk op het fysieke aspecten van het toneelspelen. De proloog van Richard III krijgt een extra dimensie als die door een acteur wordt uitgesproken die zijn lichaam zichtbaar fysiek moet inspannen. Niet als trucje, maar juist om zo de kern van het verhaal naar boven te halen. Immers hier staat Richard III voor wie het einde van de oorlog een verlies is, dat wordt fysiek zichtbaar, hoorbaar en daarmee voelbaar voor ons als publiek. Bijzonder is te zien hoe hij naast Richard III ook in scèns uit Antigone en Kleine Eyolf steeds voor het grote dramatische, fysieke gebaar kiest. Dat zuigt je direct het verhaal in, raakt je en geeft veel energie. Tegelijkertijd maakt het me benieuwd om een zelfde scène ook op een veel kleinere manier te zien.
De middag beperkt zich niet tot een voorstelling, maar Frans Strijards gaat ook aan de slag met studenten van het RCTH. Moedig natuurlijk om zo voor publiek aan de slag te durven gaan met een scène over twee mensen na een psychologische test. Het is interessant om steeds de kleine verschuivingen te zien die hij aanbrengt en hoe zo de scène steeds kantelt. Een middag die weer een extra dimensie toevoegt aan het kijken naar toneel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten