De vraag is of de zon opkomt, de buitenwereld binnenvalt of misschien wel allebei? 'Kinderen van de zon' van Toneelgroep Amsterdam / NTGent roept na afloop nog een aantal vragen op. Het is een intrigerende voorstelling. Zo roept het toneelbeeld van Jan Versweyveld opeens de herinnering op aan een uitvoering van 'Het Jachtgezelschap' van Thomas Bernard van Toneelgroep Amsterdam van jaren geleden. Ook daar een ondiepe ruimte. Daar kwam in mijn herinnering het bos steeds dichterbij en sloot de buitenwereld het gezelschap in, hier dringt de buitenwereld uiteindelijk de beschermde maatschappij binnen. Mokerslagen vermorzelen de dunne laag die het gezelschap van de chaotische buitenwereld scheiden. Je voelt de slagen die voorafgegaan werden door de verstorende en gevaarlijke acties van Jegor, de smid. Het is een voorstelling waar op het eind alles samenvalt. Het begin is traag, de gesprekken duren naar het schijnt eindeloos, de beschermde burgers praten en praten over hun eigen problemen. Maar die houding is niet meer te handhaven, de chaotische buitenwereld is daar.Het is bijzonder zoveel goede acteurs samen te zien spelen. Jacob Derwig als Pavel, Halina Reijn als zijn zus Lisa, Gijs Scholten van Aschat als verliefde dierenarts Boris. Wim Opbrouck van NTGent speelt de schilder Dimitri Wagin en brengt altijd een een bijzondere combinatie van lichtheid en fysiek spel die iets extra geeft. Waar in de middag ik bovenop de masterclass van Frans Strijards zie ik nu vanaf het balkon dit stuk. Accenten liggen anders, het spel is minder fysiek groots, en de voorstelling is meer gericht op het oproepen van vragen dan alleen intens drama. En dat maakt deze voorstelling dan juist weer zo bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten