De kwetsbaarheid van geluk en de onverklaarbaarheid van sommige keuzes. Met die gevoelens loop ik de zaal uit na de voorstelling 'Tenzij je geluk hebt' van O.T.Theater (gebaseerd op de roman van Carol Shields). Wat gebeurt er als het leven van een gelukkig gezin wreed verstoord wordt als de oudste dochter besluit om te gaan leven van en voor goedheid? Als ze kiest dakloos te zijn en alleen met een bord met goedheid er op, op een straathoek gaat zitten. Het geluk van het gezin is tastbaar en het verdriet en de onmacht ook. Van de moeder (een sterke rol van José Kuiper) die bijna knielend op straat haar dochter een tas met etenswaren toeschuift, en van de vader die zijn dochter zwijgend met dekens bedekt.
De voorstelling roept allerlei beelden en vragen op. Het beeld van Hondsdagen waarin de spelers ook met een bord karton met een boodschap er op stonden. De vraag van is hier sprake van een vrijwillige keuze en of we in Rotterdam in het kader van het 'plan van aanpak maatschappelijke opvang' niet al hadden ingegrepen. Maar ook de herinnering aan keuzes van andere vrouwen uit de literatuur en hoe zij met het leven omgingen. Aan de hysterie uit 'Van de koelen meeren des doods', aan de vlucht uit 'The hours'. Is er inderdaad sprake van een keuze van sommige vrouwen om zich zo af te zetten tegen de wereld? Het riep ook de vraag op of je inderdaad maar geluk hebt, dat er nog niets ernstigs is gebeurd?
De voorstelling geeft geen antwoord op het waarom van de keuze, geen antwoord op hoe het verder gaat, maar toont de teerheid van geluk. Een teerheid om te koesteren.
Foto: O.T.Theater/Maarten Evenhuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten