Kijkend naar de film Majesteit van Peter de Baan bekropen mij twee gedachten. 'Eenzaam maar niet alleen' was de eerste. Niet alleen de titel van de tamelijk religieus getinte autobiografie van Prinses Wilhelmina, maar vooral het gevoel dat ik kijkend over Beatrix (indrukwekkend vertolkt door Carine Crutzen) krijg. Na de dood van Claus is ze erg eenzaam, het verdriet drukt op haar. Maar ook voor zijn dood zijn er momenten van eenzaamheid. Dit wordt het meest treffend in beeld gebracht als Claus en de zonen aan tafel zitten en Friso (een kleine glansrol van Eelco Smits) grappen maakt over de problemen van het mogelijk huwelijk van Alexander en Maxima. Beatrix is boos naar buiten gelopen en terwijl zij in de gang staat sluit Friso de deur. Zij staat er buiten, net als haar grootmoeder omgeven door mensen maar toch eenzaam.De tweede gedachte die bij me opkomt, is wat maakt dat we enerzijds gefascineerd zijn door de Oranjes en anderzijds het idee bestaat dat zij zelf van de monarchie af willen? In de recente tv-serie 'Den Uyl en de affaire Lockheed' ziet Juliana opeens haar kans schoon om de monarchie te laten beëindigen. En ook in Majesteit willen eigenlijk alle Oranjes, inclusief Beatrix, van de monarchie af. Beseffen we dan toch dat de monarchie eigenlijk een idioot systeem is, wat zoals Claus in de film zegt leidt tot misvormde mensen.
Historisch juist is Majesteit niet, wat dat betreft is het meer een vrije fantasie over wat er zou kunnen gebeuren. En juist omdat je weet dat het niet kan, is het des te leuker om Beatrix iedereen - de minister-president voorop - de mantel te zien uitvegen. Je kan je goed voorstellen dat ze zoiets zo graag zou willen doen. Maar het mooist is de film toch in de echte liefde tussen Beatrix en Claus. Liefde die pijn doet, maar die pijn maakt hun liefde niet minder de moeite waard. Die liefde blijft. Dat ontroert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten