2010 lijkt wel een Pasolini jaar te worden. In januari zag ik de voorstelling over Pasolini van Toneelgroep Oostpool. Het lukte in maart niet om de monoloog van Jeroen Willems over Pasolini te gaan zien, maar zaterdag zag ik wel de voorstelling Pier Paolo Pasolini - PPP van het Nationaal Toneel. Het was een gemengde ervaring. Er zaten een aantal prachtige momenten in, met name waarin de jonge acteur uit Teorema Christus uitbeeldde. Het gebruik van video werkte ook mooi en vormde soms een triptiek voor Pasolini. Jeroen Spitzenberger speelde een mooie Pasolioni. Tegelijkertijd kon de voorstelling als geheel me niet overtuigen.
Waar de voorstelling van Oostpool zich concentreerde op wat volgens hen de kern van Pasolini was en daar nieuwe beelden bij vond, was deze voorstelling te vol. Er waren teveel spelers op het toneel – met minder spelers was het krachtiger geworden. Er waren ook teveel invalshoeken. De biografie van Schwarz over Pasolini was erg dik en deze voorstelling wil veel verschillende fragmenten en theorieën tonen – juist ook over zijn dood. Daardoor ontbreekt voor mij een kern en kijken we naar theater over het fenomeen Pasolini en minder over wat Pasolini nu nog biedt. Dat mis ik. Misschien moet ik als ik van de zomer naar Italië op vakantie ga, maar gewoon een boek van hem meenemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten