De overgewicht-epidemie heeft niet alleen gevolgen voor het straatbeeld of vliegtuigstoelen het wordt ook een thema voor films. Een paar jaar geleden was er de Amerikaanse documentaire 'Supersize Me' (waarna je toch even geen McDonalds wilde eten) en nu dan het Spaanse Gordos (dikkerds). Hoewel de film voldoende leuke momenten heeft, een groen gloeiende neon crucifix, een dame die haar homovriend tracht over te halen voor haar te kiezen in een homobar, en ouders die toch wel blij zijn met hun internetfilmpje, overtuigt de film als geheel niet helemaal.
De vraag is wat de regisseur met de film wil zeggen. Overgewicht lijkt meer de aanleiding - zorg dat je gelukkig met je zelf bent lijkt zijn belangrijkste boodschap te zijn - dan het echte onderwerp van de film. Wat hij over relaties wil zegggen wordt niet helemaal duidelijk; de meeste relaties in de film zijn weinig succesvol, maar wat is nu de kern? Slechts één personage stijgt er boven uit: Sophia. Zij straalt, zij ontdekt het leven, en met het juiste bijbelcitaat er bij ontdekt ze ook de liefde (en de crucifix kijkt goedkeurend toe). Zelfs haar afgewezen vriend en vader van het ongeboren kind komt drie dagen na zijn dood terug om haar zijn zegen te geven. Jammer dat niet iedereen straalt zoals zij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten