De afgelopen dagen tijdens een vakantie in Praag las ik het tweede deel van de biografie van Gerard Reve; Kroniek van een schuldig leven. De rampjaren 1962 - 1975 van Nop Maas. Een belangrijk element is zijn overgang naar het Katholicisme. Dat leest toch anders als je elke dag kerken bezoekt vol met Madonna's. Reve zijn mystieke verlangen naar Maria wordt daarmee toch begrijpelijker. Een eenzame, depressieve schrijver levend in het besef van de dood kwam zo bij Maria uit. Niet omdat dat een logische of verklaarbare oplossing was, maar wel omdat het ruimte gaf voor het mysterie. Liefde en dood konden zo verenigd worden. Dat besef brengt de biografie mooi over.
De biografie is echter ook te uitgebreid. Het lijkt er op of elk schoolkrantinterview, elk honorarium en elke contactadvertentie voor een nieuwe liefdesslaaf er in voorkomen. Intrigerend zijn de observaties in brieven en dagboek van zijn vroegere vrouw Hanny Michaelis. Ze zijn zowel begripvol, maar ook kritisch en vooral een teken van verbondenheid. Het wachten is nu op deel 3, waarin acceptatie en stabiliteit in combinatie met verbetenheid vast zullen optreden. Ik ben echter ook benieuwd of de dagboeken van Hanny Michaelis uitgegeven zullen gaan worden. Haar observaties smaken naar meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten