Het is zowel een tijdloos als actueel verhaal. Het noodlot leidt tot onbedoelde keuzes die iedereen pijn doen. In Arthur Miller's 'Van de brug af gezien' leidt de komst van twee illegale familieleden uit Sicilië onafwendbaar tot verraad en de dood. De vraag is of het denken sterk genoeg is om het gevoel te weerstaan. In dit geval niet en dus verraad Eddie Rodolpho omdat Rodolpho en Gina verliefd worden en willen gaan trouwen. Het had een Griekse tragedie kunnen zijn of een actueel verhaal uit de Afrikaanderwijk (zo lees je in Afri). Oostpool brengt het op een leeg toneel met daarboven dreigend een grote hoeveelheid tonnen. Nadat die de eerste keer naar beneden komen kan Rodolpho ze samen met Eddie en Marco nog opruimen. Als ze de tweede keer vallen blijft de chaos. Er is geen uitweg meer, het verraad en het geweld nemen toe.
Opmerkelijk in de voorstelling is het kunstmatige accent waarmee de 'immigranten' praten in tegenstelling tot de advocaat die zich los heeft gemaakt. Hij staat er los van, maar kan ook niet ingrijpen. Ontroerend is het moment als Rodolpho 'Paper doll' zingt, breekbaar en met hoop. Net als bij de opera begint ook hier de voorstelling met een lage, bekrompen ruimte die opengaat. Maar was La Cenerentola een droom en een illusie, dit is de rauwe werkelijkheid. Een nieuwe generatie probeert er uit te onsnappen, en als dat al kan is het alleen door veel pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten