Het oorverdovende lawaai dat is het eerste dat opvalt aan de film Lebanon; een rijdende tank maakt veel lawaai. Er is geen ontkomen aan. Het tekent de film. Het is een claustrofobische ervaring om in een tank rond te rijden met bloed, zweet, pis, hitte en tranen. Geen van de vier mannen, met uitzondering misschien van de twijfelende tankcommandant, weet echt wat het doel is van hun missie. Ze rijden Libanon in, maar wat ze komen doen, waar ze naar toe moeten en wat hen overkomt ze weten het niet.De vraag is wel gesteld of de film voldoende alle kanten van de Libanese oorlog belicht. Dat doet die niet, maar het is wel een anti-oorlogsfilm. Het laat de onmogelijkheid zien om keuzes te maken, schiet je met je tank of niet. Als je te laat schiet, dan komt je collega om, schiet je wel dan sterft het meisje. En als haar moeder het beschoten flatgebouw komt, ben je terug in het toneelstuk Branden. De oorlog begint, een keten van wraak start. Deze soldaten zijn verantwoordelijk, maar zijn ook slachtoffer. Of je in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog vocht als in de Regeneration triology, of nu in zo'n tank, het is een onmogelijke opgave.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten