Missie

Het regent want God huilt. Huilen is het enige dat God kan doen en zo verhoort hij toch het gebed van de Witte Pater André. André heeft geen keuze, hij wilde geen pater worden, maar het moest. Hij nam afscheid van zijn lief en ging uiteindelijk naar Congo. Daar leeft hij, zorgt hij voor zijn mensen, brengt hij hulp (ook al mag dat van de hulpindustrie niet meer zo heten) en lijdt hij. Hij maakt de verschillende oorlogen mee, ziet de verwoestingen en huivert bij de wreedheden.
De voorstelling begint als een lezing van pater André (bijzonder gespeeld door Bruno Vanden Broecke) die even terug is in Vlaanderen. Het verhaal lijkt eerst gewoon; het zijn de ervaringen van een betrokken missionaris die probeert het goede te doen. Zijn ervaringen hoe hij de Congolezen betrekt met voetbalshirts als beloning voor het werken aan de weg. Maar wat begint als een vriendelijke oom die vertelt, eindigt met de verschrikkingen van de oorlog en het geweld. Met de vraag hoe je steeds kunt blijven kiezen en niet makkelijk weg kunt kijken. Zoals mijn opa zou zeggen 'Gewoon doorgaan'. Doorgaan met het geven aan anderen, het naast mensen staan en niet alleen hopen op God, maar hem ook ter verantwoording roepen.