In zijn nieuwe roman (voor gebrek aan een beter woord) creëert Tom Lanoye een momument voor zijn moeder. Een monument voor al haar bijzondere kanten, haar drama, haar taal, haar moederliefde, haar scherpte en gemeenheid, haar heerschappij en haar verlies. In een taalwaterval probeert hij het te compenseren dat door een beroerte zij eerst haar spraak verliest en later veel van haar andere functies tot ze dan mag overlijden.Tom Lanoye zoekt hij hoe hij over haar kan schrijven en realiseert zich dat hij pas kan schrijven nadat ook zijn vader is overleden. Dan volgt een serie van verhalen die zich in elkaar vlechten, kronkelen en weer terugkomen over zijn moeder, zijn vader, zijn broer die bij een ongeluk overlijdt en over zichzelf. De dramatische toon van het boek past bij een moeder die een overtuigd amateuractrice was en via drama leefde. Het boek laat ook zien wat taal kan en hoe wreed het noodlot is om een vrouw die van taal hield die te ontnemen. De vormgeving van het boek past ook bij het verhaal en het fragmentarische karakter er van. Het boek is vast een ander monument geworden dan waar zijn ouders op hadden gehoopt, maar het is indrukwekkend monument.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten