Enkele dagen na de aardbeving op Haïti verscheen op de voorpagina van de NRC een reportage met foto over de tentoonstelling Monumenta 2010. Christian Boltansiki vult de enorme hal van het Grand Palais in Parijs met kleren, de redacteur denkt aan de vluchtelingenkampen op Haïti bij het zien van deze kleren. Het is een bijzondere ervaring. Uit de kou van buiten loop je bij binnenkomst tegen een muur van verroeste dozen (16 hoog) elk apart genummerd. Dan de hal met steeds rechthoeken met kleren., verlicht door een tl-balk. Jassen met de binnenkant naar beneden en af en toe een truitje er op (een kindertrui?), vooral donkere kleuren. En een enorme berg van kleren (lichte kleuren deze keer en van allerlei soort) waaruit een grijper steeds opnieuw een hap neemt, waarna het naar beneden dwarrelt. Op de achtergrond het dreunende geluid van een hartslag.Het beeld van de rechthoeken met jassen is beklemmend, je vraagt je af wie droegen ze. Het lijkt er op of de eigenaren er zojuist nog waren, en nu zijn de jassen leeg, verlaten, doods. De verlatenheid van een jas zonder eigenaar, een symbool voor de dood. Maar wel geordend, zodat je automatisch denkt aan massamoord, aan hopen kleren, aan vluchtelingen. De rechthoeken zijn het meest indrukwekkend, de hoop kleren heeft iets meer attractieachtig met de steeds opnieuw grijpende grijper. Maar je gaat verstild de kou weer in, schuilend in je eigen jas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten