Maatschappij Discordia krijgt weer subsidie en brengt in de Rotterdamse Schouwburg 'Over de kunst'. Het is een verwarrende ervaring. Een mooi decor met twee houten wanden en een vloer van planken, een speciaal gebouwde tribune en ook daar achter wordt gespeeld. Maar wat het stuk probeert te zeggen, blijft me lang onduidelijk. Er wordt gesproken, althans, er wordt soms gezegd dat men een gesprek wil voeren. Er wordt verteld over iemand die in 1906 in het Louvre naar een beeld keek, en er zijn een soort worstelingen tussen de twee mannelijke spelers en men is zoekende. Dat is soms interessant, maar irriteert soms ook. Want waarom zou ik dit willen zien en willen meemaken.De voorstelling wordt spannender als iemand wegloopt (spontaan of als deel van de voorstelling). dan komt er energie. Jan Joris Lamers zegt dat hij stopt met spelen omdat iemand wegging. Er ontstaat discussie, en ondertussen begint één van de actrices wijn uit te delen (zij sprak eerder de woorden 't is toch een traggedie'). Het eindbeeld van een met kleiwater overgoten speler is mooi, als hij de pose van een klassiek standbeeld aanneemt. Het blijft echter onduidelijk wat de voorstelling wil zeggen - is het het impressie van een repetitie of een filosofische beschouwing over wat kunst is of is het mislukt toneel. Soms irritant, soms intrigerend, goed om eens te zien, maar ik heb niet de behoefte snel nog eens te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten