Een musical gebaseerd op een film over een neonazi die in een gemeenschap onder leiding van een dominee weer op het rechte pad moet komen door het bakken van een appeltaart. Dat levert vast en zeker een ongebruikelijke voorstelling op van Olympique Dramatique. Dat was het ook, de neonazi praat het grootste deel van de voorstelling met een kinderlijk hoog stemmetje. De musicalnummers variëren van Bollywoord-imitaties tot een (moeilijk verstaanbare) Vlaamse rap. Het is een aaneenschakeling van scènes die wel verbonden zijn door een rode draad, maar het is een losse draad.Wat de voorstelling precies probeert te zeggen wordt niet helemaal duidelijk. Is het dat de neonazi toch ook menselijke trekjes heeft omdat op het einde hij probeert te redderen als de wereld ineenstort. Is het dat de dominee vooral gek is, de werkelijkheid ontkent, maar daardoor toch ook in mensen het goede oproept? Of is dit teveel en is het vooral een grappige avond. Een antwoord heb ik nog niet gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten