De zaal van Lantaren-Venster is leeg als we Krabat gaan zien; waarschijnlijk toch te slecht weer. Krabat past in het rijtje klassieke kinderboeken waar de laatste jaren films van zijn gemaakt: Kruistocht in spijkerbroek, Brief aan de Koning en Oorlogswinter. Nu de verfilming dus van 'Meester van de Zwarte Molen (Krabat)'. Het boek staat nog in mijn kast, en met kinderhandschrift staat mijn naam er in. Waarschijnlijk kreeg ik het toen ik 9 of 10 was.32 jaar later is het nog steeds een spannend en soms eng verhaal. Krabat, wees geworden tijdens de dertig-jarige oorlog, wordt leerling bij de Zwarte Molen en moet zich aan de zwarte kunst wijden. Het ruige landschap is mooi verfilmd, evenals het zware werk dat de molenaarsgezellen moeten doen. Evenals de nachtelijke bezoeker die wel heel luguber materiaal komt laten malen. Na jarenlang genoten te hebben van Harry Potter is dit een andersoortig tovernij (hoewel het veranderen in kraaien doet denken aan de animagi uit HP). Het is geen parallelle wereld zoals in Harry Potter, nee zwarte magie is hier een alternatief geloof. Krabat kan zich pas echt er aan geven als hij zijn kruisje begraafd. De dood wordt hier niet bedwongen door de ziel te splitsen maar door een ander te offeren. Al met al zwarte duistere magie.
De magie kan echter doorbroken worden door liefde. Het einde komt in de film wat te abrupt. Waar in het boek het verblijf in de molen drie jaar duurt, is het hier korter. De ontknoping die ik me uit het boek als spannender herinner, is hier gelijkmatiger. Hoewel het kloppen van het hart als symbool van de liefde mooi is gedaan. Het was goed om zo het boek tot leven zien te komen, maar nu is het weer tijd het boek te gaan lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten