On Chesil Beach

De beste aanbevelingen om een theatervoorstelling te gaan zien zijn die van vrienden die geraakt zijn door een voorstelling. Immers zij betekenen iets voor jou en als zij geraakt worden, dan maakt dat nieuwsgierig. Mijn verwachtingen waren daarom hooggespannen naar On Chesil Beach van Bonheur. In de boekhandel had ik de eerste paar pagina’s van het boek van Ian McEwan al gelezen, maar was toch gestopt om de voorstelling zelf tot zijn recht te laten komen.
De voorstelling laat je inderdaad niet onberoerd. Een tragisch verhaal over een grote liefde die onmogelijk blijkt. Onmogelijk niet omdat Edward en Florence niet van elkaar houden, maar onmogelijk omdat er gevoelens zijn die niet geuit kunnen worden, er een ‘knoeiboel’ ontstaat, mannen soms te trots zijn en er geen tijd en geduld was. Niet optreden leidt dan tot een tragedie en zo breekt een grote liefde in de knop.
De tragiek van de voorstelling is zichtbaar in het beeld van het huwelijksbed dat in een glazen kooi staat: het is een onbereikbaar ideaal geworden. Marike van Weelden speelt een mooie Florence die bang is voor het onheil dat gaat komen maar niet weet hoe ze het kan afwenden. Haar oplossing is radicaal, en voor Edward te radicaal. Ruurt de Maerschalck is een man vol verlangen, soms misschien iets te puberaal naar mijn beeld. Soms lachte het publiek naar mijn idee wat te veel om de grappen die er zeker waren, maar het verhaal eigenlijk alleen maar tragischer maken.
Een voorstelling over een liefde die er niet kon zijn, en daarmee een oproep om liefde tijd, ruimte en geduld te geven en soms die naam nog eens te roepen.