'Wij zijn blij' van het Rotheater werd aangekondigd met de ondertitel 'Geluk als daad van verzet'. Hoewel de voorstelling wel anders was, kwam het niet in de buurt van de ondertitel. De Rotterdamse Schouwburg was voor de gelegenheid in geel gehuld (paasgeel of pauselijk geel is dan de vraag?) en zaal en toneel waren één geworden. Gehuld in gele poncho's keken we naar een stoet van Rotterdammers, naar kleine toneelstukjes over blijdschap en verdriet, dans en muziek. De Rotterdammers waren blij met hun hobby of die nu jeu de boule spelen was, of korfballen, mandoline spelen, zingen, dansen of boksen.
Maar zei de voorstelling nu iets over blijdschap, laat staan over geluk als daad van verzet. Nee. Het was wel even grappig om de Rotterdammers voorbij te zien trekken en te weten dat zij plezier hebben in hobby, maar het zei niets over of ze vaker blij zijn. Wat blijdschap zou kunnen betekenen, wat blijdschap al dan niet tot iets blijvends kan maken? Het jammere is dat er eigenlijk weinig is gedaan met waarom deze Rotterdammers hebben meegedaan. Waarom hebben ze zich aangemeld? Wat zegt blijdschap hun echt? Het blijft bij een soort schijnauthenciteit die niet wordt waargemaakt. Ook de toneeltekstjes zeggen te weinig. Zo is het vooral schijnblijdschap en dat valt tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten