De tweede voorstelling van de Münchner Kammerspiel heeft ook een Nederlands tintje. Een regie van Ivo van Hove en een superieure hoofdrol van Jeroen Willems als Ludwig II. Gebaseerd op de film van Visconti die ik lang geleden eens heb gezien, maar waar me niet veel meer van bij staat. Het werd een prachtige toneelavond. In de eerste plaats door Jeroen Willems die schittert als Ludwig. Vanaf het begin is hij eenzaam, staat hij buiten de realiteit, maar geleidelijk neemt die eenzaamheid en zijn waanzin toe. Daarmee wordt hij tragischer en tragischer, vooral omdat je beseft dat hij niet kan ontsnappen.
De voorstelling begint langzaam. Zijn vader is dood en Ludwig moet hem gaan opvolgen. Zijn moeder schreidt binnen en moet voortaan voor hem knielen. Subtiel worden de veranderingen duidelijk gemaakt en zie je hoe Ludwig voorrang aan de kunst en zijn liefde voor Wagner wil geven. Hoewel keizerin Elisabeth (Sissi) zich nauw verwand voelt, volgt zij hem niet in zijn waanzin. Die waanzin wordt vooral na de pauze duidelijk, de tekeningen op de muur lichten op, de toneelspeler moet voortdurend teksten reciteren en Ludwig wordt eenzamer en eenzamer. En als hij wordt afgezet dan rest niets meer dan in de nacht te verdwijnen. Toptoneel zoals je zelden ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten