Mijn eerste reactie bij het betreden van de ruimte van Bonheur is er één van teleurstelling. Kenmerk van veel van de voorstellingen van Bonheur is dat de ruimte meestel radicaal veranderd is voor de betreffende voorstelling. Een nauwe, ondiepe straat voor 'Kleine Eva', een krater in het speelvlak voor 'Ziek van liefde', een bijna levensechte studentenwoning in 'Rotterdam'. En nu dan niets? Maar gelukkig ook hier blijkt de vormgeving spectaculair. Eén voor één komen de kopieën van de draagbalken van de ruimte naar beneden. Zo hard als een bijlslag waarmee Raskolnikov de oude woekeraarster doodt.
Hoewel de vorm mooi blijft, raakt de voorstelling me toch niet echt. De tekst blijft te abstract en de acteurs blijven te zeer op afstand. De dwaasheid van de redenering dat geweld soms mag, komt niet echt over. En dat geldt ook voor de opofferingsgezinde liefde. Maar ondanks dat nodigt het wel uit om nu dan toch het boek te gaan lezen.
Foto: Bas Czerwinski
Geen opmerkingen:
Een reactie posten