Het toneelbeeld toont een witte steriele ruimte met stoelen in een kring en een vloer waarom de strepen van de sportzaal staan. Een multifuctionele ruimte kortom waar de analyse gaat beginnen. Quentin - een door noodzaak gedreven rol van Fedja Huet - staat op het punt zijn derde relatie te beginnen en moet zijn leven analyseren. Want kan hij nog liefhebben nu hij zijn vorige liefde niet heeft gered om zelf te overleven.
Hij onderzoekt zijn relatie met zijn vader, met zijn vrienden - was hij wel zo solidair - en zijn liefdes voor zijn vrouwen. Indrukwekkend is het bezoek met zijn nieuwe liefde aan een Duits concentratiekamp. Je voelde de kou en de vernietiging en ik moest terugdenken aan die middag dat ik Mauthausen bezocht. Een plaats van de dood. Treffend weergegeven in het laatste beeld voor de pauze, een hek met prikkeldraad en een witte jurk in de wind.
Want de liefde die Quentin niet kon redden, zijn Maggie, baseerde Arthur Miller op zijn relatie met Marilyn Monroe. De operatietafel en de operatielampen staan klaar om deze liefde te ontleden. Een heftige, intense liefde waarin de strijd, liefde, pillen en eenzaamheid door Fedja Huet en Karina Smuleders tastbaar worden. Een zelfonderzoek dat genadeloos is, echt is en wezenlijke vragen stelt. Want 'Kun je niet bang zijn of is dat alles wat je nog hebt?'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten