Met de dood van Voskuil vreesde ik dat er ook geen werken meer van hem zouden verschijnen. Van zijn andere romans had ik genoten. 'Bij nader inzien' niet alleen als een indringend portret van een groep studenten maar ook als vraag hoe geef je idealen en vriendschap vorm. 'Het bureau' is niet alleen herkenbaar voor iedereen die op kantoor werkt, maar graaft diep naar wat mensen wel of niet bindt. Maar na zijn dood was er eerst was het boek wat Van Oorschot te naargeestig vond om uit te geven 'Binnen de huid', anders, nog persoonlijker en over de vraag welke liefde hem bond of iets nieuws zou brengen. En nu dan 'De buurman'. Het portret van Maarten, Nicolien en hun twee homoseksuele buurmannen Petrus en Peer.
Deels is het het klassieke verhaal van Maarten en Nicolien, hun ruzies, de (opgelegde) solidariteit, de fietstochten en de aandacht voor de onderdrukte. De onderdrukten zijn in dit geval Petrus en Peer (die zo worden beschreven dat je ze in hun vreemde uitmonstering op de gracht ziet lopen). Nicolien wordt oprecht blij van de vriendschap die er lijkt te zijn. Maarten bekijkt het sceptisch want echt interessant zijn de buren niet. Scepsis die dan weer met woede wordt beantwoord, want twijfel moet wel homofobie betekenen. Maar nee, de scepsis blijkt terecht. Want de buurmannnen blijken noch oprecht, noch interessant en ook geen vriend. Voor Maarten misschien de bevestiging van zijn scepsis, voor Nicolien toch een slag.
De vraag is of er nog meer ongepubliceerd werk van Voskuil is, ik hoop in ieder geval dat zijn dagboeken ooit nog gepubliceerd gaan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten