Het beginbeeld is indrukwekkend. Moeder en dochter zitten ingestrengeld op de grond. Moeder praat en praat en bekritiseert haar dochter die een poging doet een kopje thee in te schenken. De benauwde Oostenrijkse werkelijkheid van Thomas Bernhard uit zich niet alleen in de tekst, maar ook in het decor. Want zoals altijd bij Bernhard is de werkelijkheid treurig en valt er weinig anders te doen dan er tegen te keer te gaan (op de meest mooie manier dat wel) om toch een vergeefse poging te doen aan die werkelijkheid te ontsnappen.
Zoals vaak gaat het ook over theater. Over de bezoeker die in zijn abonnementserie iets ziet, waar iedereen juichend over is, maar zij zelf niets van begrijpt. Die tekst doet me weer terugdenken aan de ene keer dat ik een stuk van Bernhard in het Burgtheater in Wenen zag. De plek die zo verbonden is met zijn stukken. Waar toneel er toe doet, en het dus de moeite waard is om je er over op te winden.
In deze voorstelling zet Marlies Heuer een bijzondere moeder neer. Een moeder die heerst, commandeert, spreekt, misschien ooit het beste net haard dochter voor had, haar wensen had (een huis aan de kust), maar toch ook door het leven geslagen. In dat leven komt de jonge succesvolle toneelschrijver en even lijkt er de kans dat hij en de dochter aan iets nieuws beginnen. Maar dan ook slechts even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten