
De vraag 'Wat is theater?' werd niet alleen gesteld, maar kreeg vorm voor je ogen. De voorstelling expliciteerde de afspraken ('ik spreek, jullie zijn publiek en houden je mond') maar tegelijkertijd zat er publiek op het toneel en werd zo weer deel van de voorstelling. Waren de handelingen (de tekst kwijt zijn, een niet werkende CD) nu spontaan en echt of geregisseerd? Inlevend theater over een ander personage was het niet, maar toch bleef het theater.
In haar voorstellingen wil Laura van Dolron ook onderzoeken hoe je een goed mens kan zijn. Dat element was gisteren ook aanwezig. Kees stelde de vraag wat gebeurt er als je echt luistert en als iemand dan uitgesproken is je 17 seconden stil bent. Voor een meisje (publiek op het toneel) stond hij stil en stil. En je voelde dat er echte belangstelling en warmte was. Er leek geen sprake van een bedacht personage, maar er was wel sprake van echte emotie. Iets waar Laura van Dolron het in haar voorstelling 'Welk stuk' ook over heeft. Ontstaat emotie door de spontanïteit van de emotie-tv of kan een geschreven stuk - kan kunst - beter de echte emotie over brengen. Deze monoloog bewees voor mij dat de gespeelde maar tegelijkertijd oprechte echtheid je hart echt raakt.
De monoloog 'OVER Laura van Dolron' opende het monologenfestival. Daarmee vormde het tegelijkertijd het kader voor de overige monologen die avond. En omdat het een monoloog over theater was, betekende dat je daarna ook anders keek naar de andere monologen. Want wat gebeurt er als eerst inleving en Stanislavski worden afgewezen (en blijkt dat je zonder inleving juist geraakt wordt) en vervolgens zie je vier monologen gebaseerd op inleving. Monologen waar de spelers zeker hun best deden, maar monologen die mijn hart niet raakte. Punt bewezen zou ik zeggen.
's Avonds ging ik slapen en draaide me op mijn zij, dacht nog even terug aan intelligente ontregeling en het echte luisteren, kuchte en viel in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten