Carnaval heb ik altijd een niet te doorgronden feest geworden. De aankondiging van een Waalse film over een groep mannen die besluiten door te gaan met carnaval vieren riep daarom vooral vragen. Maar het blijkt een bijzondere film. Een film die oogt als een documentaire en zoals uit de Q&A achteraf over een aantal jaren tamelijk spontaan tot stand lijkt gekomen. Lijkt denk ik, want volgens mij is het verhaal meer dan alleen een vrolijke wat langer uitgevallen tocht van een groep mannen. Natuurlijk het is een grappige film als ze zich verbazen op een kunstroute in Münster of als ze dronken en stoned bij ouders van Vincent inkopen komen doen. Maar daaronder is er ook een parallel met Christus die met zijn discipelen rond trok. Ze brengen een boodschap, gaan naar het water en Vincent begraaft zich in een kuil en staat dan weer op. Uiteindelijk verdwijnt hij, maar hij heeft iedereen geraakt en hun leven verandert. Het vrolijke gecombineerd met een soms religieuze zoektocht maakt het tot een bijzondere film.Na deze vrolijke film was het tijd voor de nieuwe film van Xavier Nolan, wiens 'J'ai tué ma mère' met al zijn energie en woede veel indruk maakte. Hij is niet alleen de regisseur en schrijver van de film, maar ook één van de hoofdrolspelers en deed veel van de vormgeving. De film toont Marie en Francis beide hopeloos verliefd op Nicolas. Een hopeloze en onbereikbare liefde voor de mysterieuze schoonheid van Nicolas. Hij hoeft maar te glimlachen en beiden smelten. De hopeloze liefde bedreigt hun vriendschap. Het speciale is dat je je eerst afvraagt wat Nicolas nu zo speciaal maakt, maar geleidelijk volg je beiden in hun verliefdheid. Niet alleen de onbereikbare liefde is mooi in beeld gebracht, maar sowieso ziet de film er mooi uit. Vintage zoals Marie zegt. Een mooie vrijdagavond op het IFFR.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten