Zoals de achterflap schrijft geïnspireerd door ‘Elisabeth Costello’ van J.M. Coetzee schreef Marlene van Niekerk ‘De Sneeuwslaper’, een collectie verhalen. Het zijn echter geen traditionele verhalen. Het begint met een inaugurele rede en vervolgt dan met een begrafenisrede, een onderzoeksverslag en een lezing. Deze verhalen bevatten weer andere verhalen die ook weer in elkaar grijpen. De personages duiken in nieuwe verhalen op en stellen zo steeds de vraag aan de orde wat echt is, wat fictie en hoe de verbeelding werkt. Daar gaat het over, hoe kun je iets verbeelden, wat is er naast het woord. Gaat het om het fluisteren, om het geluid dat de slagwerker wil maken om zijn liefde vast te leggen of om het beeld. Geen van alle middelen is betrouwbaar blijkt, niet is zo als het lijkt.
Wat wel belangrijk is is de poging om steeds een verhaal te vertellen dat echt is, waarin wat gebeurt en wat tot de kern gaat. Waarom dat verhaal vertellen? Is het om grip te krijgen op de wereld om je heen? Om door het verhaal te vertellen verder te kunnen in het schrijven van het verhaal? Of omdat je geweten het vraagt omdat je te zelfverzekerd advies hebt gegeven? Allemaal redenen die goed kunnen zijn en kunnen helpen om iets te begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten