De Steinwegkantine op Katendrecht is een prachtige locatie op Katendrecht, een gebouw met karakter en een mooi uitzicht op de Rijnhaven en de Wilhelminapier. Bij de slotscène van 'Naar wijder horizon' kijk je uit de ramen naar de kade die baadt in het licht. Daar zien we het oudere en het jongere echtpaar zwaaien, zwaaien naar illusies die verloren zijn gegaan. Illusies van een betere wereld, nieuwe kansen en een gezamenlijke toekomst.Het idee van een locatievoorstelling over migratie aan de haven op Katendrecht is spannend, maar de voorstelling maakt de belofte niet helemaal waar. Er zijn mooie beelden als het felle Australische licht door de luxaflex naar binnen schijnt, of als kabbelend water op de luxaflex wordt geprojecteerd of de tekeningen uit de reis van Abel Tasman. We volgen twee koppels in de jaren '50 die eerst worstelen met de vraag of ze moeten emigreren, kan de boer zijn geliefde biggen achterlaten, en kan zijn vrouw hem overhalen de overtocht te wagen. Kiest de jonge vrouw om haar avontuurlijke geliefde te volgen die droomt van een nieuwe wereld en van 'never again' doodsangst. De emigratie leidt echter tot verlies zo blijkt naar korte of langere tijd. Maar dit deel van het verhaal overtuigt niet echt. John Buijsman praat het geheel aan elkaar zonder dat werkelijk een extra dimensie toevoegt. Het verhaal van de reis van Abel Tasman dat door de drummer wordt verteld werkt wel, zeker gecombineerd met het ritme en de beelden. Het verlangen blijft naar een nieuwe wereld en naar een sterkere voorstelling. Want alleen een wisselend betoog over over Nederland vol is, juist mensen nodig heeft of toch vol is en het laten zien van het ontstaan van illusies laat teveel kansen liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten