Een theatrale installatie dat is misschien de beste omschrijving van Controllo Remoto. Het is geen toneelstuk met acteurs, het is geen film, het is geen videoinstallatie, maar het werkt wel theatraal. Het Italiaanse gezelschap Ortographe presenteert beelden van oorlogen. In vijf delen zie en ervaar je verschillende vormen van oorlog, aanval, verdediging en leven. Het begint met oude verstilde foto's van de Amerikaanse burgeroorlog geprojecteerd op gaasdoek. De oorlog is tot stilstand gekomen zowel in de beelden van het landschap met kale vlakten als van de mensen die de camera in kijken. De oude foto's zijn van zichzelf al bijzonder, maar ze worden versterkt doordat het doek in de wind heen en weer beweegt. Het beeld komt naar je toe en je voelt je als het ware opgenomen worden in dat beeld.Het volgende beeld is een wapperend doek met videobeelden uit waarschijnlijk de invasie van Irak. Je hoort het commentaar van de soldaten en het beeld van de oorlog als videospel wordt versterkt. Van doek ga je naar rook. Letterlijk op de rook worden beelden zichtbaar van een luchtaanval, je ziet de vliegtuigen, je hoort ze en je hoort het luchtalarm. In wat ik ervoer als de spiegel er van schakel je naar de verdediging tegen een luchtaanval. Lichstralen doorkruisen het toneel en de hemel, sneller en sneller tot ze stilstaan. Het beeld van vier stille rechtomhoog schijnende lichtbundels riep bij mij zowel het beeld op van de herinnering aan de brandgrens in Rotterdam als de herinnering aan het World Trade Centre. Het licht dat in het duister de herinnering zichtbaar maakt. Het slot krijgt vorm door een groeiende, bewegende en daarna weer slinkende eland, vreemd maar mooi. Een theatrale installatie die tot onverwachte gedachten en associaties leidt (een foto van een Amerikaanse soldaat leunend tegen een boom uit de Burgeroorlog roept een associatie op met de Amerikaanse dichter Walt Whitman). Daarmee is het een bijzondere ervaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten