Boe

Boe was aangekondigd als een spookverhaal voor volwassenen, maar echt spookachtig wilde het niet worden. Er liepen twee mensen onder een laken over het toneel maar dat maakt het geen spookverhaal. De spanning in het begin zat er in dat je bij binnenkomst een koptelefoon kreeg uitgereikt en een aantal mensen kreeg instructies om op te staan en een rol te gaan spelen. Een rol variërend van één van de acteurs een glas bier in zijn gezicht gooien tot voor dood op het toneel liggen. Gelukkig bleef mijn koptelefoon stil en kon ik kijken.

Het toneel was een verlaten feestterrein met veel troep er op (een verre reflectie van het beeld van Platform van NTGent?) waarin een aantal mensen ronddoolde. Soms was het spannend met een vechtpartij, soms mooi met mensen die vliegbewegingen maakten, soms ongemakkelijk in een strandscene waarbij een lokale arme inwoner een gesprek begint met de rijke toerist, maar te vaak te langdradig, niet spannend en zeker niet spookachtig. Een enkel mooi beeld, leidt nog niet tot een mooie voorstelling. En de vraag wat het doel van de voorstelling was, blijft. Ging het alleen om het beeld, ging het om een actieve rol van het publiek, ging het om het laten zien van ongemakkelijkheid tussen mensen of ging het toch om wat anders? De voorstelling heeft naar mijn idee geen focus en dan blijft een spookverhaal ver weg.