Twee manen, dat is waar ik aan denk bij één van de eerste scènes van Melancholia, de nieuwe film van Lars von Trier. Twee manen zoals in 1q84 de laatste roman van Murakami, als je die ziet, ben je in een andere wereld. In Melancholia verandert de wereld ook, niet door een tweede maan, maar door een planeet die richting aarde komt. In de eerste scène zien we de hele film al, Melancholia raakt de aarde en de aarde vergaat. Dit alles onder de indrukwekkende muziek van Wagner uit Tristan en Isolde.
De zussen Justine en Claire staan centraal in de twee delen van de film. Justine kan niet gewoon leven, Claire raakt in paniek als Melancholia de aarde nadert, terwijl Justine juist kalmer wordt. Hoe erg is het dat de wereld ten onder dreigt te gaan, vraagt Justine zich af. Is het eerste deel ook nog enigszins ironisch, het wordt somberder en magischer verder in de film. De beelden in de film zijn prachtig, ook als het soms uit focus is. De muziek versterkt alles en de acteurs zijn heel sterk.
Al kijkend moest ik af en toe terugdenken aan 'The tree of life'. Stond daar het leven en de verbinding tussen de generaties. In Melancholia is droefenis en dood steeds aanwezig. Er rest weinig meer dan een magische grot die in de storm nog enige warmte en verbondenheid geeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten