Bij de Schouwburg komen een trompetspeler en een oudere Surinaamse man die gedragen teksten over Suriname spreekt. Hij roept Mason in herinnering en we volgen de trompetspeler richting de West-Kruiskade. Onderweg komen we een evangelist tegen die met kruis over Mason en de Heer wil getuigen. De voorbijgangers kijken verbaasd toe.
We komen bij een parkeergarage waar vervolgens zich een variatie op een Surinaams begrafenisritueel ontspint. Er is wierook, muziek, verhalen en een minnares die zoete herinneringen ophaalt.
Maar is het een echt begrafenisritueel, wie kende Mason eigenlijk of is het toch een namaak-ritueel? De regisseur (?) die binnenstormt lijkt die mening toegedaan, maar ook hij voegt zich toch. Dan gaat het in optocht achter de kist naar het wijkpark. Hoewel het goed voelt om zo achter de kist aan te lopen eindigt de voorstelling toch wat vaag. Leuk is dat een deel van bezoekers enthousiast mee zingt met de voor hen bekende liederen, grappig zijn de clichés waar mee gespeeld wordt (een 'Indiaan' met veren, eten en de rasta). Maar het geheel blijft teveel een anekdote zonder dat we Mason echt ontmoeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten