Tirza. De film.

Toen ik 'Tirza' van Arnon Grunberg las, maakte het veel indruk. Een boek over het verborgen beest, over overbodigheid, over doorgeslagen liefde en het menselijk tekort. De vraag is daarom - meer nog dan bij elke boekverfilming - hoe dit boek zich laat verfilmen. Doordat je de kern van de roman kent, bekijk je de film ook anders. De suspense die er duidelijk inzit, ervaar je anders. Prachtig zijn de beelden in de woestijn van Namibië. Je voelt de verlatenheid, de doodsheid en hoe Hofmeester zich daarin tracht te verliezen. De verlatenheid wordt zo zichtbaarder dan in het boek. Gijs Scholten van Aschat is erg sterk als Hofmeester, hij lijdt zichtbaar en tegelijkertijd zijn er de kleine momenten (het doden van een spin) die vooruitwijzen op de grote woede die hij in zich heeft.
Het tragische en onmogelijke in de film wordt mooi gesymboliseerd door de scène waarin Hofmeester Tirza, na het eindexamenfeest waar hij zich misdragen heeft, vraagt cello te spelen. Zijn geluk tijdens het beluisteren van zijn dochter op de cello is echt. Het geluk is echter alleen te verkrijgen als hij zijn dochter betaalt om te spelen. Als het geluk valt alleen met geld te verkrijgen, wat is er dan voor Jörgen Hofmeester nog weggelegd? Verlies, woede of het aanvaarden van leegte?