De meid. Bonheur.

'De meid' is kort stuk, deels realistisch, deel komedie, van Herman Heijermans. Dinsdag werd het echter ook de voorstelling van een vallende snor. Bonheur speelt het als een ode aan het toneelspelen en dus zie je niet alleen de scène, maar ook de coulissen. Je ziet de illusie van het theater (het maakt niet uit of de speler een man of een vrouw is) maar ook wat zich er naast afspeelt. Hoe spelers zich verkleden, hoe ze het geluid maken als ze de trap naar het bovenhuis op komen lopen. Dat is zeker aardig, maar voegt niet heel veel toe aan de voorstelling. De ode aan het toneelspelen komt er onverwacht toch nog als bij één van de spelers zijn snor loslaat. De pogingen de snor vast te houden hebben maar beperkt effect en het leidt tot veel gelach bij publiek en medespelers. Het bijzondere is dan weer dat de hilariteit het spel niet ontkracht en de speler gewoon zonder snor kan doorspelen.
Het toneelstuk zelf is gedateerd. Het verhaal van een meid die haar mevrouw chanteert met een affaire en uiteindelijk zelf het onderspit delft is niet krachtig genoeg. Heijermans' tekst is daarvoor toch niet bijzonder genoeg. Tijdens het kijken dacht ik aan twee andere voorstellingen die wel echt waren gelukt of omdat ze over toneel gingen of omdat ze iets bijzonders deden met een oude, gedateerde tekst. Over de toneelwereld en de werkelijke wereld maakte 'Opening night' van Toneelgroep Amsterdam veel indruk (pas nog op tv te zien). Het Barre Land speelde jaren geleden al weer een briljante mix van twee komedies van Oscar Wilde 'De ideale ernst of het belang van een echtgenoot'. Daar werden twee gedateerde maar wel scherpzinnige theaterteksten door elkaar heen verweven wat leidde tot een bijzondere theaterervaring. De meid was leuk en werd zeker goed gespeeld, maar indruk maken deed het niet.

Foto: Bas Czerwinski