Moordenaars blijven fascineren. Truman Capote schreef er het bijzondere en inmiddels klassieke 'In Cold Blood' over. De tv-serie Dexter is uniek doordat je je identificeert met de 'goede' massamoordenaar (wat inmiddels zo blijkt uit het NRC bericht vanavond tot interessante analyses leidt). Maar de film 'The killer inside me' is toch anders. Lou Ford (een sterke Casey Affleck) leeft aan beide kanten van het hek, als sheriff en als moordenaar. Hij weet zelf dat dat moet eindigen door uit elkaar gescheurd te worden.
Het waarom van zijn moorden blijft onduidelijk, maar de dreiging die van hem uitgaat voel je de hele film door. Er is geen jeugdtrauma, hij wordt niet bedreigd, er is geen echte verklaring, er is alleen het onbestemde gevoel dat steeds om hem heen hangt. Hij speelt piano, leest een boek, hij streelt en slaat zijn vriendin en dan breekt het geweld echt los. Soms lijkt er sprake van liefde, maar op zijn voorwaarden en uiteindelijk gekoppeld aan geweld. Een film met prachtige beelden, die registreert, maar ook een film die het raadsel van de moordenaar niet wil en niet kan oplossen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten